Niemands kinderen Je kunt het geloven of niet, maar het is een fabel dat ouders altijd van hun kinderen houden. Het is een onderwerp waar niet of nauwelijks over gesproken wordt – niet door de ouder(s), maar ook niet door het verwaarloosde kind zelf, dat de illusie van liefde nodig heeft om te kunnen overleven. Ouders gebruiken hun kinderen vaak voor hun eigen welzijn. Het kind krijgt een zware rol toebedeeld in het kwetsbare huwelijk van zijn ouders en draagt zo bij aan het gezinsevenwicht. Kinderen zijn dan de steunpilaren van hun ouders in plaats van dat zij zelf steun ontvangen; ze groeien op in een privé-oorlogsgebied en proberen te overleven. Daarom heb ik dit Portret genoemd: Niemandskind, naar een gelijknamig boek over dit onderwerp van de auteur, Carolien Roodvoets.

Uiterlijk niets aan te zien, ontvangt ze van niemand steun. Ze voelt zich leeg en misbruikt. Een gestolen jeugd. Ik heb gemerkt, dat het juist wereldwijd, kunstenaars zijn die grote maatschappelijke verschijnselen in hun kunst verwerken. Dat is een dominerend onderdeel van kunst.

Mijn belevingswereld op doek!

Ik maak reeds vele jaren kunst. Het heeft me steeds geholpen om mijn gevoel te uiten.
Ik ben in 2018 geïntegreerd van DIS (dissociatieve identiteitsstoornis). Mijn werken zijn dan ook veranderd…
Ik was erg getraumatiseerd. Nu na integratie schilder ik als geheel. De psychische evolutie zorgde ook voor evolutie in mijn werken.
Het blijft voor mij een uitlaatklep waar ik fier op ben.
Geniet van het bekijken van mijn werken!

Hilde Moreel (België)

[xyz-ihs snippet=”Kunstenaars”]

Na een arbeidzaam leven in Nederland verhuisde Marycoba (1953) in 2006 naar Spanje. In haar geboorteland volgde ze diverse therapieën om te leren leven met het in haar prille jeugd opgelopen trauma van seksueel misbruik (hypnose, haptonomie). Ze was een aantal jaren als redactielid betrokken bij het tijdschrift van de toenmalige VSK (Vereniging tegen Seksuele Kindermishandeling) en besloot in 2011 om op lokaal niveau een soortgelijke lotgenotenvereniging op te richten in haar nieuwe thuisland: Asociación Cebrero. Ze merkte al gauw dat het trauma nog niet voldoende verwerkt was en is opnieuw hulp gaan zoeken bij een psychologe die werkt met EMDR. Sinds ze weer in therapie is, voelt ze af en toe de behoefte om de thema’s die haar bezig houden plastisch te verbeelden in de vorm van collages.

“Dat kindje, die baby, dat ben ik zelf ten tijde van het misbruik, hoewel ik hier uiteraard geen concrete herinneringen aan heb. Die rubberen handschoen verbeeldt de betasting door mijn vader. In de tweede collage heb ik mijn innerlijke baby als het ware begraven. Toen ik een keer na een psychologisch consult in het zwembad mijn baantjes trok, bedacht ik die serie over de verdronken baby, die weer naar boven komt drijven, overeind krabbelt en hulp zoekt. De gouden hand is de volwassen, huidige versie van mezelf, die niets liever wil dan de baby in mij koesteren, maar daar niet altijd contact mee kan maken. Of beter gezegd: als de gevoelens van angst en verdriet mij overweldigen, is het moeilijk te beseffen dat ik meer ben dan dat gevoel, en dat mijn grotere, wijzere ik de baby in mij kan troosten. Heel soms lukt dat wel, en dat is waar ik naar streef in de therapie. Naar integratie van al mijn gedissocieerde delen.

Ik maak de collages op een ondergrond van zwarte A4-tjes met bloemistenpapier, dat eigenlijk het midden houdt tussen papier en stof, heel mooi materiaal. Ik kan niet tekenen, maar zo intuïtief bezig zijn met knippen en plakken is voor mij een fijne manier om met mijn gevoelens in contact te komen en ze te verwerken.”

Ik ben Nelleke van Rijnsoever een vrouw van 50 jaar en altijd creatief actief geweest. Ben alweer 5 jaar zeer gelukkig hertrouwd en heb 2 kinderen.

Door de overheersende depressie en crisissen was ik beduidend minder creatief toen ik 2008 mijn ” psychiatrische carrière ” begon. Er werd o.a. DIS ( kortweg het o.a. hebben van meerdere persoonlijkheden) geconstateerd door ernstig seksueel misbruik tot mijn vijfde jaar. Heb me door de jaren heen proberen te uiten op papier, keramiek, antroposofische kabouters maken, gedichten en nog veel meer.

Dat heeft dit jaar door het krijgen van een eerste en later nog 2, manische psychotische periodes, geleid tot een soort creatieve bom die afging! Ik was niet meer te stoppen! De depressie weg, het trauma aan me “voorbij zien komen” voorafgaand aan de manische psychose. Dus de ergste lading over het misbruik was eraf en mijn creativiteit was terug!

Het werk dit jaar gemaakt tijdens voornamelijk de psychose, is gemaakt op A-4 formaat. Kon ik in mijn eigen “comfortzone” zitten en me uitleven. De waarnemingen die ik heb tijdens de psychoses lijken ook voort te komen uit het trauma, evenals de herbelevingen die ik aldoor had en nu weer heb. Ik wil heel graag met mijn werk naar buiten treden en werk toe naar exposities.

Ik heb seksueel misbruik x op x overleeft.
Ik kon mijn eigen kind er niet voor behoeden omdat mijn vermoedens niet werden geloofd.
Nu moet ook hij overleven, samen overleven!

Mijn naam is Irina. Ik ben geboren op 30 april 1963 in Zaragoza, autonome deelstaat Aragón. Ik verwerk mijn ervaringen van geweld via deze tabletten met kleine barbiepopjes.
In Spanje is het ontzettend moeilijk om aandacht te vragen voor de gevolgen van huiselijk en/of seksueel geweld, vandaar dat ik dit nu via Kunstuitgeweld.nl doe om zo toch met mijn verhaal naar buiten te komen.

Na jarenlang strijden, begint het leven weer een beetje vorm te krijgen. Dat is de invloed van een jeugd met huiselijk geweld, gebrek aan emotionele aandacht, en helaas ook seksueel geweld.
Vooral het niet in de openbaarheid brengen, wat een soort tweede natuur is, is iets wat moet worden veranderd, vandaar mijn bijdrage aan deze topsite.

Het huiselijke geweld, en ook het seksuele geweld, zit al generaties lang in onze familie. Dit betekent een jeugd met van baby(!) af aan seksueel misbruik door onder andere mijn oudoom, wat in de loop der jaren steeds gewelddadiger werd, en uitgebreid tot een grote groep mannen, omdat het nu eenmaal geld opleverde. Aangezien mijn ouders ook slachtoffer zijn, hebben zij dit niet op tijd kunnen stoppen. De schade die zijzelf hebben opgelopen in hun verleden, heeft niet bepaald een gunstige bijdrage geleverd in de thuissituatie: alcohol, geweld en emotionele verwaarlozing.

Dit heeft voor mij een versplinterd zelf veroorzaakt, wat jarenlange therapie vergt om mee om te leren gaan, en weer een beetje te herstellen. Nu eindelijk, na letterlijk tientallen jaren aan hulp, begint er licht aan de horizon te komen, en kan ik meer genieten van m’n heerlijke huidige leven: man, zoon, dochter, huisje, boompje, beestje. Het zou eens tijd worden op m’n 52ste!

Jaren geleden stopte mijn proces van creëren.De reden, behalve een paar praktische en eenvoudig te tackelen obstakels was voor mij toen niet helder. Nu kijk ik daar anders naar. Ik was, gedreven door de liefde voor mijn echtgenote, gaan wonen in de stad waar ik jarenlang seksueel misbruikt ben. Daarnaast heb ik me meer dan volledig gestort op het werk voor het Vrouwenplatform Kerkelijk Kindermisbruik en doorliep ik zelf ook het traject van de klachtenprocedure. Het was slopend en uiteindelijk volgde in januari 2013 het grote instorten.

Dit voorjaar ben ik na al die jaren weer voorzichtig begonnen met creëren. Dit heeft geresulteerd in een serie met de titel: “Remember your Wings”. De noodzaak om deze werken te maken spreekt uit de titel: het creatieproces én de werken zelf, herinneren mij eraan dat ik mijn innerlijke vleugels heb én ze mag gebruiken om een weg te vinden naar leven in vrijheid; een leven zonder bepaald te worden door mijn trauma’s. Het kunstenaarschap en het creëren is voor mij, ondanks de innerlijke drijfveer, geen vanzelfsprekendheid. Dit heeft te maken met de nog steeds geldende invloed van mijn dader. Eén van zijn tactieken was mij te isoleren van mijn familie via onze gedeelde liefde voor de kunst.

Overleven kon en kan ik, dat is bewezen. Maar geloven in de mogelijkheid van een leven in vrijheid en veiligheid, met ruimte voor wie ik ben en daarin te kunnen en mogen groeien, los van de trauma’s? Dat blijft tot nu toe een een hel(s)e klus. Wat degene die mij ondersteunen in dit proces ook zeggen, ik heb het nodig mijzelf regelmatig te herinneren aan mijn vleugels. Werken met echte vleugels van echte vogels en hen een tweede leven geven, helpt mij daarbij. Wellicht kunnen deze objecten ook anderen ondersteunen tijdens hun processen.

Alle dierlijke materialen die ik gebruik zijn afkomstig van dieren die dood zijn gevonden, aangereden of door mijn katten thuisgebracht. Ze zijn door mij tijdens alle stadia van het proces in dankbaarheid en met respect behandeld.

Marie Louise

Mariëtte Schrijver ( Raalte 1959) Amersfoort. Beeldend kunstenaar minimalistisch werk en Iphoneart ( foto’s gemaakt en bewerkt d.m.v. apps op de Iphone).
Kunst omdat het moet. Er is een verdringing, een wederopbouw, een afbraak, een reis door de tijd, een station, een zijstraat. Steeds weer de onschuld van de geboorte.

De inhoud is er omdat er uiteindelijk met iets begonnen moet worden. Mijn kunst is een samenspraak tussen helderheid en vuiligheid, symbool van universaliteit en hedendaagse sensibiliteit. Mijn kunst drukt een verlangen uit en de wens naar vrijheid. Een begeleiding op weg in deze vaak verwarrende en verwoestende maatschappij. Werk dat tot echt zijn beweegt, werk dat rauw en oprecht is, schoonheid vervangen…cynisme, amusement, pose en kitsch.

Zoveel jaar na dato kan ik met mijn trauma’s relatief rationeel omgaan … denk ik. Ik heb (seksueel, lichamelijke en geestelijk) geweld door wisselende personen en in diverse stadia van mijn leven ondergaan en kan dat, al dan niet bewust uiten in mijn werk. www.marietteschrijver.nl