Dagelijks kroop ik in mijn kast.
Daar was ik niemand echt tot last.
Daar kon ik vluchten van mijn hel.
Daar zat ik in mijn kleine cel.
Daar kon niemand mij nog raken.
Daar kon ik mijn eigen dromen maken.

Vaak wil ik nog vluchten in mijn kast.
Dan voel ik me misschien eventjes niet tot last.
Dan hoefde ik even niet te leven.
Dan zou ik weer dromen van vliegen en zweven.
Dan stond mijn leven wel weer stil.
… Nee! Dat is niet meer wat ik wil.