Een hoopje zwart ligt op een steen
Ik zwijg
Ik zucht
Ik sla
Een bekje piept een bekje krijst
Ik zwijg
Ik zucht
Ik sla
Een stukje darm spat op mijn arm
Ik zwijg
Ik zucht
Ik sla
Mijn hand voelt bloed
Mijn hoofd verwelkt
Mijn hart ontsnapt
Aan mijzelf
En mijn meedogenloze opdracht
Een gat gegraven in de grond
Gevuld met hoopjes zwart
Ik zwijg
Ik huil
Ik sidder
Ik voel
Ik ben dit niet
Een hoopje zwart
Sterft in mij
Ik blijf achter
Met in mij
Dood bloed
Enkel duister om mij heen.
Er is alleen een zwarte nacht.
Beloftes over licht na duister?
De angst en wanhoop heeft nu macht.
Enkel duister om mij heen
Niet eens een sterretje in het zwart
Men zegt dat echt het licht weer komt.
Ik weet het niet, ben te verward.
Enkel duister om mij heen.
Naar God geroepen in de nacht.
Beloofde licht is weer gekomen.
Hij geeft de rust waar ik naar smacht.
Kaartenhuis
Ruimte om los te komen
Is er nooit geweest
De
Benauwde ruimte
Niet te vergroten, ineengedrukt
De veiligheid van beslotenheid
Was onveilig
Dus
Daarbuiten
Leek het nog onveiliger
Aaneen geklit
Gelijmd met zwarte lijm
Sterk
Losscheuren
Leek zo zwart als de dood
Chronische spanning
Om het waanidee te handhaven
Nooit
Kunnen bedenken
Dat het een waanidee was
Als ik het binnenkort ga doen
Me lostornen van het waanidee
Stort het veilige huis, het onveilige huis,
In
Als een
Zwart, verfrommeld kaartenhuis
Kleiner dan het ooit was, zal het zijn
Zwarter dan het leek
Onveiliger dan ooit
En
Tegelijkertijd
Ongevaarlijker dan ooit
Vrijer zal ik zijn
Reëler dan tevoren
Dus
Af en toe
Veilig en af en toe onveilig
Evenwicht, licht!