Klein vastgebonden wanhopig.
Al het gevoel moet uit.
Er mag geen traantje over mijn wangetjes lopen.
Ik moet stil zijn, geen geluid.

Klein neergedrukt door boze mannen.
Geen kreuntje mag er uit.
Geen snikje mag uit mijn keeltje komen.
Ik moet stil zijn, geen geluid.

Ondanks alles groot geworden.
Leren lijden zonder tranen.
Altijd proberen sterkt te zijn.
Stil en opgesloten mijn weg banen.

Nu leren dat ik vrij ben.
Mijn tranen mag ik laten zien.
Ik mag mezelf nu echt uiten.
Mensen toelaten bovendien.

Maar als ik huil dan groeit mijn angst.
Wie wil mij nog met mijn verdriet?
Moest ik niet iedereen gelukkig maken?
Of is het goed dat men mij ziet?