Tag Archief van: vrolijk

Jos Debije, geboren op 11 oktober 1963 wonende te Zwolle.

Sinds een kleine twee jaar als autodidact de kwast opgenomen om mijn gedachten en beelden, op mijn geheel eigen wijze, aan het doek toe te vertrouwen.

Na een redelijk bewogen leven, mijn rust gevonden bij mijn partner die heel direct betrokken is geweest bij huiselijk geweld. We zijn samen door het proces gegaan om haar huiselijk geweld verleden, een plek te geven.

Ik schilder veelal in vrolijke kleuren en ongedwongen taferelen, laat ik mijn hart spreken en mijn fantasie de vrije loop en zo ontstaat een creatie die, naar mijn wens, bijdraagt aan een iets heldere, vrolijke wereld. Een wereld zoals die zou moeten zijn….
Jos Debije…..aangenaam !

Ik ben een vrouw van 50 jaar en heb 2 kinderen, een dochter en een zoon. Mijn leven is van jongs af aan niet over rozen gegaan, sterker nog, kort geleden zat ik nog in een relatie waar ik mezelf niet kon zijn en het gevoel had dat ik zou verdrinken. Getraumatiseerd en zonder eigenwaarde heb ik me met mijn laatste stukje energie los weten te trekken uit een uitzichtloos bestaan en heb ik hulp gezocht.

Deze hulp is de ommekeer in mijn leven en nu ik 3 maanden verder ben zie ik voorzichtig de zon weer knipogen naar mij, leer ik mijn innerlijke te begrijpen en durf ik mezelf te zijn. Ondanks dat ik altijd een creatieve kant heb gehad werd hier nooit veel aandacht aan besteed. Sinds 2 maanden neem ik de kwast ter hand en wat mijn mond niet kan uitspreken vertel ik via mijn doeken. Ik teken niets voor, ik kleur een doek en als vanzelf strijkt mijn kwast over het doek tot daar het verhaal staat wat mij blijkbaar op dat moment bezig houd.

Sommige doeken zijn grillig, sommige doeken vrolijk, sommige druk, andere rustig. Het komt zoals het komt en daar heb ik nu vrede mee. Ik praat via mijn schilderijen, blokkades vallen weg en er komt steeds meer ruimte voor verwerking al zijn er nog heel wat drempels te nemen op dat gebied. Ik leef in het heden, durf aan de toekomst te denken en draag mijn verleden met me mee als een chaotische last waar orde in geschept moet worden om met mezelf te kunnen leven en mezelf te kunnen accepteren.

De onbeschrijflijke schade zal nooit herstelt kunnen worden, maar ik wil geen slachtoffer meer zijn. Ik wil gaan staan voor wie ik ben en met mijn werk een zichtbare bijdrage leveren tegen geweld en misbruik.