Tag Archief van: verhaal

Mijn naam is Tirza Rozema. In mijn kindertijd ben ik slachtoffer geworden van seksueel misbruik en lichamelijke en geestelijke mishandeling. Jaren lang heb ik gezwegen en al mijn emoties weggedrukt. Nu vind ik dat ik mag praten en mijn emoties mag tonen maar door mijn verleden lukt dat vaak niet, ik blokkeer als ik probeer te praten of als mijn emoties omhoog komen.

Ik heb ontdekt dat ik door middel van dichten wel mijn verhaal kan vertellen en mijn emoties kan uiten. Onder pseudoniem Hope Feniks plaats ik al gedichten op Facebook en daar krijg ik veel reacties op van lotgenoten die er wat aan hebben om mijn gedichten te lezen. Daarom vind ik het mooi dat ik nu de mogelijkheid krijg mijn gedichten hier te plaatsen.

Kistje

Iedere keer komt het weer.
Denk je alles is voorbij, komt er weer een verhaal vrij.
Alle herinneringen weggestopt, in een kistje verstopt.
Ik dacht dat ik de sleutel had weggegooid en dan komt er iemand die je hoofd verstrooid.
Als of die persoon het sleuteltje gevonden heeft, alsof je alles weer opnieuw beleefd.
Dan komt je kwetsbaarheid naar voren, je kunt er van op aan je bent labiel, zul je telkens horen, je zult nooit met beide benen blijven staan.
De achtervolging die maar door blijft gaan, toch dat gevecht zal ik winnen, ik zal ze verslaan en dan ben ik eindelijk binnen.
Laat ze maar praten, kan ik het helpen dat er ooit mensen waren die het niet konden laten!
Ze weten niet dat je verbitterd bent omdat niemand je verleden kent.
Ik kom er niet mee voor de boeg. Als ik dat wel doe is te laat te vroeg.
Nee ik stop alles weer in dat kistje en als je denkt dat het open gaat dan vergis je.
De sleutel gooi ik weg en ik weet zeker dat ik het nooit meer zeg!

Mijn naam is Irina. Ik ben geboren op 30 april 1963 in Zaragoza, autonome deelstaat Aragón. Ik verwerk mijn ervaringen van geweld via deze tabletten met kleine barbiepopjes.
In Spanje is het ontzettend moeilijk om aandacht te vragen voor de gevolgen van huiselijk en/of seksueel geweld, vandaar dat ik dit nu via Kunstuitgeweld.nl doe om zo toch met mijn verhaal naar buiten te komen.

Ik ben een vrouw van 50 jaar en heb 2 kinderen, een dochter en een zoon. Mijn leven is van jongs af aan niet over rozen gegaan, sterker nog, kort geleden zat ik nog in een relatie waar ik mezelf niet kon zijn en het gevoel had dat ik zou verdrinken. Getraumatiseerd en zonder eigenwaarde heb ik me met mijn laatste stukje energie los weten te trekken uit een uitzichtloos bestaan en heb ik hulp gezocht.

Deze hulp is de ommekeer in mijn leven en nu ik 3 maanden verder ben zie ik voorzichtig de zon weer knipogen naar mij, leer ik mijn innerlijke te begrijpen en durf ik mezelf te zijn. Ondanks dat ik altijd een creatieve kant heb gehad werd hier nooit veel aandacht aan besteed. Sinds 2 maanden neem ik de kwast ter hand en wat mijn mond niet kan uitspreken vertel ik via mijn doeken. Ik teken niets voor, ik kleur een doek en als vanzelf strijkt mijn kwast over het doek tot daar het verhaal staat wat mij blijkbaar op dat moment bezig houd.

Sommige doeken zijn grillig, sommige doeken vrolijk, sommige druk, andere rustig. Het komt zoals het komt en daar heb ik nu vrede mee. Ik praat via mijn schilderijen, blokkades vallen weg en er komt steeds meer ruimte voor verwerking al zijn er nog heel wat drempels te nemen op dat gebied. Ik leef in het heden, durf aan de toekomst te denken en draag mijn verleden met me mee als een chaotische last waar orde in geschept moet worden om met mezelf te kunnen leven en mezelf te kunnen accepteren.

De onbeschrijflijke schade zal nooit herstelt kunnen worden, maar ik wil geen slachtoffer meer zijn. Ik wil gaan staan voor wie ik ben en met mijn werk een zichtbare bijdrage leveren tegen geweld en misbruik.