Tag Archief van: verdriet

In de zomer van 2011 ben ik (Esther Veerman) met mijn gezin (Alexander en zoon Sietse) naar New York gereisd. Het was een aantal jaren na 9-11. Op zich al enorm indrukwekkend om in Manhattan te zijn zo kort na de vreselijke gebeurtenissen die zich daar hadden afgespeeld.

Al enkele jaren werden op een Campus even buiten New York een grote Internationale Tentoonstelling georganiseerd voor slachtoffers van seksueel misbruik van over de hele wereld.

Voor deze tentoonstelling heb ik me opgegeven en eigen werk opgestuurd en besloten ook de tentoonstelling te bezoeken. De indruk die de tentoonstelling maakte was overweldigend. Het maakte stil. Intens verdrietig, maar ook boos. Hoe konden mensen elkaar zoveel leed aandoen?

We hebben uren langs de vele schilderijen, beelden en foto’s rondgelopen. Stil, heel stil. Ik herinner me dat het een stilte was die aan de ene kant zwaar en vol verdriet was, maar ook van elkaar was, niet alleen. Het is heel moeilijk om er woorden aan te geven.

Toch hebben we een aantal lotgenoten gesproken. Soms met handen en voeten. Maar wat begrepen we elkaar goed. Dat was voor mij voor het eerst. Ik had niet veel taal. Zeker niet in het Engels. En ik was dood verlegen. Teruggetrokken verlegen. Eenmaal thuis maakte het me echter ook sterk.

Niet alleen die tentoonstelling maar ook het contact dat ik kreeg met een mevrouw in Amerika, Marilyn van Derbur. Zij werd Miss America in 1958. Maar haar vader heeft haar in haar kindertijd misbruikt. Dat kwam uit toen zij 53 jaar oud was. Het stond overal in de krant. In eerste instantie werd zij niet geloofd. Tot haar zus zei: Hij deed het bij mij ook. Mij trof enorm dat zij zei: “Als men mij al nauwelijks gelooft, wie gelooft dan een kind?”

Ik heb op aanraden van mijn therapeut haar boek gelezen en contact met haar gekregen.

Het bezoeken van de tentoonstelling in New York en het contact met Marilyn van Derbur heeft me intens geïnspireerd.

Zo ben ik terug in Nederland op zoek gegaan naar een manier om hier tentoonstellingen te organiseren. En sinds november 2011 doen we dat als Stichting Kunst uit geweld. Met een enthousiaste vastberaden groepje mensen. Sommigen achter de schermen, anderen meer praktisch en op de voorgrond. Vaak samen met burgerlijke gemeenten.

Ons doel is om de gevolgen van huiselijk geweld en seksueel misbruik te laten zien door middel van kunst. Lotgenoten met elkaar in contact te brengen tijdens de tentoonstellingen en burgers en professionals meer te weten te laten komen over de gevolgen van geweld. En we hopen dat zo mensen meer en eerder over de drempel durven komen met hun verhaal. Of , nog beter, dat we geweld helpen voorkomen. Want, het moet echt de wereld uit.

Je kleine ik nu troosten
Terwijl je verdrinkt in je verdriet
Jezelf leren accepteren
Ook al zie je de uitweg niet

Je kleine ik omarmen
Terwijl je stikt in duizend tranen
Jezelf leren liefhebben
Ook al kun je je alleen verloren wanen

Je kleine ik nu redden
Terwijl je weet God is dichtbij
Jezelf door Zijn ogen bekijken
Dan zie je Zijn kind, dat ben jij

Klein vastgebonden wanhopig.
Al het gevoel moet uit.
Er mag geen traantje over mijn wangetjes lopen.
Ik moet stil zijn, geen geluid.

Klein neergedrukt door boze mannen.
Geen kreuntje mag er uit.
Geen snikje mag uit mijn keeltje komen.
Ik moet stil zijn, geen geluid.

Ondanks alles groot geworden.
Leren lijden zonder tranen.
Altijd proberen sterkt te zijn.
Stil en opgesloten mijn weg banen.

Nu leren dat ik vrij ben.
Mijn tranen mag ik laten zien.
Ik mag mezelf nu echt uiten.
Mensen toelaten bovendien.

Maar als ik huil dan groeit mijn angst.
Wie wil mij nog met mijn verdriet?
Moest ik niet iedereen gelukkig maken?
Of is het goed dat men mij ziet?

Weet je hoe ik weet dat het licht er is?
Aan het eind van al het donkere verdriet.
Dat het een tunnel is en niet een muur.
Dat er een doorgang is ook al zie ik die niet.

Er zijn mij mensen voorgegaan
Huilend, schreeuwend bij een zwarte muur.
Tot ze een doorgang vonden.
Een tunnel uit hun duister uur.

Ze zeggen mij dat het bestaat.
Op hun ervaringen vertrouwen.
Licht aan het einde van de tunnel.
Daar mag ik aan mijn toekomst bouwen.

Deze schilderijen betekenen iets. Het gaat over pijn, boos, verdrietig, bang, angstig, niet begrepen, niet gehoord… (het schilderij met het masker). Maar ook de bloemen verwijzen naar alle therapieën, de opnames, het leren leren leren. Wat kan je anders doen, hoe kun je dingen anders beleven, en jezelf een doel stellen. Zelfs nu leef ik met stress, moet ik mijn huis uit, weg is de veiligheid de geborgenheid en de rust.

“Het masker” verwijst naar de tijd dat het het slechtst met mij ging.
Het werk “Zon, zee, strand” naar de tijd dat het redelijk ging.
“Bloemen” is mijn laatste schilderij. Ik was klaar en niet meer opgenomen, KLAAR!!!

Nu ben ik ervaringsdeskundige. We hebben waar ik werk een leuk team, voornamelijk op de ouderenafdeling. Ik volg nog steeds cursus na cursus en leer elke keer bij.

Op de fiets door weer en wind
bijstandsmoeder met een kind
niemand laat haar binnen
daar kun je echt niet aan beginnen

zo’n vrouw zoekt vast een man
de jouwe als het even kan
dus sluit je deuren en je luiken
want dat kun je niet gebruiken.
Onbegrepen en miskent
bijstandsmoeder zonder vent

Trekkend van de maatschappij
op een zijspoor, vogelvrij
zorgt ze dat ze overleeft
met alles wat ze in zich heeft
toch is het licht in haar gedoofd
na alles dat haar was beloofd
maar van alles wat je ziet
is het laatste haar verdriet
Onbegrepen en miskent
Bijstandsmoeder zonder vent.

Ze zit thuis, de hele dag
dat zoiets toch zomaar mag!
Bemoeit zich ook nooit ergens mee
kijkt vast de hele dag TV
Haar schoenen zijn versleten
krijgt dat kind daar wel te eten?
Ik heb er laatst een man gezien
was dat soms haar vriend misschien?
Onbegrepen en miskent
bijstandsmoeder zonder vent

Vrouw alleen, dat komt niet goed!
Er is niemand die haar moet
Zo’n feministe die moet vechten
Een die opkomt voor haar rechten
maar met dat haar op al haar tanden
zal ze zich nog wel eens branden
niemand die de boel daar stuurt
ze is een schande voor de buurt
Onbegrepen en miskent
bijstandsmoeder zonder vent

Ze zijn verhuisd, wist je dat?
Naar de dichtstbijzijnde grote stad
Ze is daar lekker aan de gang
vloerbedekking, nieuw behang
een tafel en een bankje
zeven boeken op een plankje
Waar doet ze dat toch van?
Vast geholpen door een man.
Onbekend maakt onbemind
bijstandsvrouwen met een kind.

(Bij deze hoort de potloodtekening van mijn dochter.)

“Een zee van geluk en intens verdriet”

Het groene water,
een zee vol hartstocht waarin je kan zwemmen en verdrinken,

een zee vol passie waarin je gemakkelijk weg kan zinken.
Een zee van hoge golven die geen begin of einde kennen,
zij kan voor deze alles verslindende golven niet wegrennen.

Een troebele zee van geluk en intens verdriet,
een troebele zee zodat je het verdriet bijna niet ziet.
Zij draagt veel geheimen met zich mee,
verlangt nu naar een rustig kabbelende zee.

Op zoek naar het geluk dat ze zo verdient,
het groene water wordt weer helder bij die ene echte vriend.

“Onontkoombaar verdriet”

Een jonge vrouw worstelt met haar gevoelens omtrent haar relatie,
het ene moment gekoesterd, het andere moment uit de gratie.

De momenten van geluk worden nu vaker overspoeld door pijn en verdriet,
in het begin van de relatie was dit dilemma er nog niet.

Angst en verdriet werden door hoop en vergeving gecompenseerd,
maar is een breekbare muur die in de loop van de tijd is verweerd.
De periodes van angst en pijn komen nu vaker en langer voor,
dit heeft zij inmiddels na jaren van ondervinding wel door.

De wederkerende momenten van spijt maken het niet meer goed,
hoop en vergeving is iets wat het eenvoudig niet meer doet.
Haar gedachten draaien in een cirkel zonder uitweg rond,
zij is nu heel duidelijk geestelijk ernstig gewond.

Verschuilen achter een muur van hoop en vergeving werkt niet meer,
er is haar nu te vaak pijn gedaan, keer op keer.
Heel langzaam beseft ze dat zij haar man moet verlaten,
maar uit angst durft zij daar met niemand over te praten.

Heel voorzichtig tuurt zij vanuit de duisternis naar het licht,
eindelijk neemt ze de moedige stap, heel doelgericht.

Heb je het wel eens meegemaakt?
Een gevoel van chaos in mijn hoofd,
verwardheid,
bang zijn,
maar ook echte belevenissen,
de gewone maatschappij,
onoverwinnelijk.
Me Jezus voelen en de wereld waarschuwen voor de geesten.
En dat allemaal tegelijk,
veel te snel denken,
dat ik mijzelf niet meer kan bij houden!
Ik ben bij een winkel, strand, stad,
ADO, atelier en de afdeling.
En ik word het nooit zat.
Ik denk het allemaal aan te kunnen!
Ook ’s nachts.
Een soort wondermens te zijn.
Maar ik blijk me te vergissen zegt men.
Ik zie, hoor, en voel dingen die er niet zijn
zeggen vrienden en verpleging.
“ Gewoon” niet naar luisteren, naar de stem en de geesten!
Dan wordt het nog erger!
Het komt door stress.
Ik voel me onbegrepen!
Waarom begrijpt mijn omgeving mij niet?
Zien ze dan niet wat er gebeurt?
Hebben ze gelijk? En dan?
Ik voel een groot verdriet, een soort eenzaamheid,
een ieder bedoeld het goed, maar ik zit alleen met deze gedachten.
Maar op hetzelfde moment ben ik vrolijk en sterk,
maar ik voel me ook snel boos. Is het echt wel zo leuk?
Is mijn beeld niet te troebel?
Als ik van alle kanten belaagd wordt,
dan is het moeilijk om alles helder te overzien.
Dit is geen ervaring voor 1 mens, maar voor een stuk of 10!

M’n lieve kind

M’n lieve kind
Hoe zorg ik dat jij je geluk ooit vind?
Daar waar ’t mis is gegaan moet ik machteloos aan de zijlijn staan.
M’n lieve kind, hoe zorg ik dat jij eindelijk een veilige haven vind?
Ik heb misschien te veel gesproken.
Zo jong en je kleine hartje al gebroken.
Toen je met de waarheid durfde te komen heb ik het voor je op genomen.
Al dat openbaren brengt enkel nog meer gevaren.
Steeds blijf ik voor jou vechten maar ik probeer alles te bewijzen voor jou rechten.
Ik ben eerlijk keer op keer maar dat brengt alleen maar verweer.
Ik praat maar niet meer en zal verder zwijgen hopen daarmee gerechtigheid te verkrijgen.
Laten we hopen dat God alles ziet en hij ons helpen kan met jou verdriet.
Laten we onze Lieve heer maar vragen jou voortaan te dragen.