Tag Archief van: trauma

Zaterdag 27 januari wordt in Arnhem aan de Burgemeester Matsersingel 10 een Lotgenotendag gehouden. Je bent van harte welkom om langs te komen en deel te nemen. Gaandeweg de jaren ontdekten we hoeveel kracht er uitgaat van het onderlinge positieve contact van lotgenoten. Het delen van verhalen kan zoveel herkenning geven en erkenning ook van je eigen levensverhaal. Je ontdekt opeens dat je niet altijd sterk hoeft te zijn, en dat er anderen zijn die vergelijkbare ervaringen hebben als jij hebt (gehad). Dat steunt en kan je kracht geven om door te gaan. Deze lotgenotendag wordt georganiseerd door Mike de Vreese van Helendonderweg. En Esther van Stichting Kunst uit geweld is gevraagd om de eerste lezing te verzorgen. Geef je gerust nog op en kom ook! We zien uit naar je komst.

Programma:

inloop 10.30 uur met koffie en thee

11.00 uur lezing Esther Veerman “Als je leven niet langer veilig is, omgaan met chronische traumatisering en de weg naar herstel”.

lezing “De connectie van chronische pijn vanuit trauma, met je body en mind”

lunch

workshops : Partners in beeld (Ivonne Meeuwsen), Hand/voet massage (Irma van Kessel), PMT (Luca de Lange), Herinneringdoosjes maken (Maaike Bloemsma), Levenswiel (Mariëlle Groenen)

Muziek

Opgave bij Helendonderweg.nl info@helendonderweg.nl

Een boek waarin een aantal portretten van mensen weergegeven worden in beeld en door middel van interviews, waarin op pure en kwetsbare wijze mensen hun verhaal vertellen. Verhalen van aangrijpende gebeurtenissen die hun leven hebben getekend. Vaak al op jonge leeftijd, en die gevolgen hebben voor de rest van hun leven. Verhalen die gehoord en gelezen moeten worden omdat empathie mensen verbindt met elkaar. En dat hebben we zoals de auteurs van dit boek geloven, juist in deze tijd zo hard nodig.

Esther Veerman, de oprichter van Stichting Kunst uit geweld is ook gevraagd in dit boek haar verhaal te vertellen. En ook zij is gefotografeerd op een manier die gevoelig en kwetsbaar is. Het valt niet mee om telkens opnieuw je verhaal te vertellen. Zeker niet, als het gaat om kindermisbruik. En al helemaal niet als het je familie betreft. Het zijn dilemma’s waar iedereen die ermee te maken heeft zich telkens weer voor geplaatst voelt. Zwijg ik, of doorbreek ik dit zwijgen toch omwille van mijn eigen genezing en probeer ik een weg te vinden naar een kwalitatief beter leven?

Ik (Esther) heb een lange weg af moeten leggen. Zo heb ik veel crisisopnamen in de psychiatrie achter de rug, fout-diagnoses moeten bijstellen, zowel in de psychiatrie als in de reguliere geneeskunde. Vaak heb ik moeten horen dat pijn en lijden “tussen de oren” zat. En nu jaren later en veel wijzer geworden weet ik dat ook het lichaam veel te lijden heeft gehad onder alle trauma uit de jeugd. Een lichaam slaat immers herinneringen op? En dat vertaalt zich later toch op de een of andere manier terug. De weg is dus nog niet voorbij, maar het is wel een weg met hoop geworden.
En zo probeer ik samen met anderen van onze Stichting ook weer van die hoop uit te delen.

Leest u gerust het interview in het bijzondere boek! Naast natuurlijk alle andere indrukwekkende en verhalen die zeer de moeite waard zijn van het lezen!.
https://blootgelegd.info

Het boek Blootgelegd is te verkrijgen via de Uitgever.
https://bookshop.uitgeverijblooming.nl/winkel/boeken/blootgelegd-marijke-kolk-margriet-wentink-9789082998900

Nooit vrij

Dankbaar en gezegend dat we de oorlog niet hebben meegemaakt.
Geen gruwelijke trauma’s die ons hebben geraakt.
Of herdenken wij dagelijks?
Voelen wij ons helemaal niet zo vrij op 5 mei?
Een vluchteling niet maar misschien ook wij.

Er is over onze grenzen is gegaan.
Iets waar een taboe op lijkt te bestaan?
Regelmatig schrikken we wakker midden in de nacht.
Zo hebben ze ons nog steeds in hun macht.
Zelf proberen ze straf te ontlopen maar wij moeten t met levenslang bekopen.

Wij zijn beschadigd in hart en ziel.
Voor altijd bestempeld als labiel.
Gestraft zelfs door te worden veroordeeld.
Of als leugenaar worden bestempeld omdat je je het maar inbeeld.
En dan overkomt hetzelfde je eigen kind.
Wordt er weer gezegd dat je t verzint.
Sta je aan de zijlijn van t wreken van je eigen kind.
En dan ineens gaat het over het omarmen van vrijheid,
door gelijk te zijn elkaar te respecteren zonder strijd.

Tijdens de herdenking op deze vierde mei,
merkte ik weer… Ik hoor er niet bij. Tegen mij niets dan verweer,
waarvan de man vijf minuten later preekt: “Dit nooit weer”.
Een heel verleden… blijvend gestraft in t heden.

Mijn eigen kind die t zelfde ondervind waardoor anderen zijn leven moeten bepalen en alle misstappen op mij verhalen.
Vrijheid is n groot goed maar aan ons niet besteed.
Iets dat ik eigenlijk gewoon maar accepteren moet,
alles accepteren zoals ik altijd al deed!

Na een arbeidzaam leven in Nederland verhuisde Marycoba (1953) in 2006 naar Spanje. In haar geboorteland volgde ze diverse therapieën om te leren leven met het in haar prille jeugd opgelopen trauma van seksueel misbruik (hypnose, haptonomie). Ze was een aantal jaren als redactielid betrokken bij het tijdschrift van de toenmalige VSK (Vereniging tegen Seksuele Kindermishandeling) en besloot in 2011 om op lokaal niveau een soortgelijke lotgenotenvereniging op te richten in haar nieuwe thuisland: Asociación Cebrero. Ze merkte al gauw dat het trauma nog niet voldoende verwerkt was en is opnieuw hulp gaan zoeken bij een psychologe die werkt met EMDR. Sinds ze weer in therapie is, voelt ze af en toe de behoefte om de thema’s die haar bezig houden plastisch te verbeelden in de vorm van collages.

“Dat kindje, die baby, dat ben ik zelf ten tijde van het misbruik, hoewel ik hier uiteraard geen concrete herinneringen aan heb. Die rubberen handschoen verbeeldt de betasting door mijn vader. In de tweede collage heb ik mijn innerlijke baby als het ware begraven. Toen ik een keer na een psychologisch consult in het zwembad mijn baantjes trok, bedacht ik die serie over de verdronken baby, die weer naar boven komt drijven, overeind krabbelt en hulp zoekt. De gouden hand is de volwassen, huidige versie van mezelf, die niets liever wil dan de baby in mij koesteren, maar daar niet altijd contact mee kan maken. Of beter gezegd: als de gevoelens van angst en verdriet mij overweldigen, is het moeilijk te beseffen dat ik meer ben dan dat gevoel, en dat mijn grotere, wijzere ik de baby in mij kan troosten. Heel soms lukt dat wel, en dat is waar ik naar streef in de therapie. Naar integratie van al mijn gedissocieerde delen.

Ik maak de collages op een ondergrond van zwarte A4-tjes met bloemistenpapier, dat eigenlijk het midden houdt tussen papier en stof, heel mooi materiaal. Ik kan niet tekenen, maar zo intuïtief bezig zijn met knippen en plakken is voor mij een fijne manier om met mijn gevoelens in contact te komen en ze te verwerken.”

Jaren geleden stopte mijn proces van creëren.De reden, behalve een paar praktische en eenvoudig te tackelen obstakels was voor mij toen niet helder. Nu kijk ik daar anders naar. Ik was, gedreven door de liefde voor mijn echtgenote, gaan wonen in de stad waar ik jarenlang seksueel misbruikt ben. Daarnaast heb ik me meer dan volledig gestort op het werk voor het Vrouwenplatform Kerkelijk Kindermisbruik en doorliep ik zelf ook het traject van de klachtenprocedure. Het was slopend en uiteindelijk volgde in januari 2013 het grote instorten.

Dit voorjaar ben ik na al die jaren weer voorzichtig begonnen met creëren. Dit heeft geresulteerd in een serie met de titel: “Remember your Wings”. De noodzaak om deze werken te maken spreekt uit de titel: het creatieproces én de werken zelf, herinneren mij eraan dat ik mijn innerlijke vleugels heb én ze mag gebruiken om een weg te vinden naar leven in vrijheid; een leven zonder bepaald te worden door mijn trauma’s. Het kunstenaarschap en het creëren is voor mij, ondanks de innerlijke drijfveer, geen vanzelfsprekendheid. Dit heeft te maken met de nog steeds geldende invloed van mijn dader. Eén van zijn tactieken was mij te isoleren van mijn familie via onze gedeelde liefde voor de kunst.

Overleven kon en kan ik, dat is bewezen. Maar geloven in de mogelijkheid van een leven in vrijheid en veiligheid, met ruimte voor wie ik ben en daarin te kunnen en mogen groeien, los van de trauma’s? Dat blijft tot nu toe een een hel(s)e klus. Wat degene die mij ondersteunen in dit proces ook zeggen, ik heb het nodig mijzelf regelmatig te herinneren aan mijn vleugels. Werken met echte vleugels van echte vogels en hen een tweede leven geven, helpt mij daarbij. Wellicht kunnen deze objecten ook anderen ondersteunen tijdens hun processen.

Alle dierlijke materialen die ik gebruik zijn afkomstig van dieren die dood zijn gevonden, aangereden of door mijn katten thuisgebracht. Ze zijn door mij tijdens alle stadia van het proces in dankbaarheid en met respect behandeld.

Marie Louise

Mariëtte Schrijver ( Raalte 1959) Amersfoort. Beeldend kunstenaar minimalistisch werk en Iphoneart ( foto’s gemaakt en bewerkt d.m.v. apps op de Iphone).
Kunst omdat het moet. Er is een verdringing, een wederopbouw, een afbraak, een reis door de tijd, een station, een zijstraat. Steeds weer de onschuld van de geboorte.

De inhoud is er omdat er uiteindelijk met iets begonnen moet worden. Mijn kunst is een samenspraak tussen helderheid en vuiligheid, symbool van universaliteit en hedendaagse sensibiliteit. Mijn kunst drukt een verlangen uit en de wens naar vrijheid. Een begeleiding op weg in deze vaak verwarrende en verwoestende maatschappij. Werk dat tot echt zijn beweegt, werk dat rauw en oprecht is, schoonheid vervangen…cynisme, amusement, pose en kitsch.

Zoveel jaar na dato kan ik met mijn trauma’s relatief rationeel omgaan … denk ik. Ik heb (seksueel, lichamelijke en geestelijk) geweld door wisselende personen en in diverse stadia van mijn leven ondergaan en kan dat, al dan niet bewust uiten in mijn werk. www.marietteschrijver.nl

Mijn naam is Dieke de Jong ( Welsum, 1959). Ik ben moeder van 3 dochters en woon met mijn gezin in Delft. Ik ben als gitarist en gitaardocent werkzaam in Delft en Leiden. Muziek is voor mij de creatieve wind die aan het leven kleur en beweging geeft.

Ik wil lessen geven die inspireren. Vooral bijzondere mensen, mogelijk met een handicap, hebben mijn speciale aandacht.
Vorig jaar kreeg ik een burn-out, en het bleek dat een onverwerkt trauma daar mede de oorzaak van was.
Op vijf, zes jarige leeftijd ben ik onder bedreiging verkracht door een vreemde. Omdat ik zo jong was, had ik geen woorden voor wat er gebeurd was, en kon het aan niemand vertellen. Ook speelde daarbij angst een grote rol: angst om gestraft te worden (door de dader) als ik het zou vertellen.

Door de ontdekking dat deze gebeurtenis nog steeds als een trauma in mij ondergronds werkzaam was, begreep ik steeds meer mijn terugkerende depressies, angstgevoelens en een basisgevoel van eenzaamheid en verlatenheid. Hierdoor ging ik de gedichten, die ik al jaren schrijf, in een heel ander licht zien en kon ik mijzelf beter begrijpen. Ik kreeg het idee om deze gedichten te delen: misschien zou dat ook anderen kunnen helpen, al was het maar door de herkenning en erkenning van onbegrepen emoties.

Het uitgeven van de gedichten heeft veel teweeggebracht: ik moest wel aan mijn ouders en andere familieleden vertellen wat mij was overkomen, lang geleden. Na 48 jaar zwijgen had ik de dwang van de naderende presentatie van het boekje nodig om hieraan te beginnen. Maar wat heeft het me goed gedaan. Voor mij heeft het schrijven, muziek maken veel betekenis: kunst transformeert, een emotie krijgt een bepaalde vorm, wordt verteerd door het scheppende proces. Dan is het klaar, maar het is nog niet af. Want de communicatie naar buiten, die ontbreekt nog.

Kunst vraagt erom bekeken, gelezen, gevoeld, gehoord te worden. Het naar buiten brengen van de getransformeerde emotie brengt verbinding tot stand. Verbinding met de buitenwereld, met jezelf, met je leven. Natuurlijk is het fijn en bevestigend wanneer mensen het omarmen. En toch is dat niet hetgeen waar het om gaat. Het gaat om het naar buiten dragen, er niet zelf mee blijven zitten op een eiland, maar durven de ramen en deuren open te gooien. Dat is de kern.

Hoe je ook met een trauma omgaat, er is altijd wel een deur die bij jou past, waardoor jij een manier vindt om verder te kunnen gaan. Wat ik geleerd heb, is dat de overtuiging dat ik het alleen moest verwerken in mijzelf, een valse overtuiging was ingegeven door angst. Angst om ermee naar buiten te komen. Ik hield mijzelf daarmee enorm voor de gek. Er mee worstelen, wel vertellen, wel mijn pijnpunten serieus nemen werkt bevrijdend, en zo wordt mijn leven weer van mij.