Tag Archief van: therapie

In de volgende twee Engelstalige podcasts vertelt Esther Veerman van Stichting Kunst uit geweld over haar leven en haar weg van herstel door de jaren heen. Het uiten door middel van kunst is voor haar een noodzaak geweest om het te redden. Het is alsof het onderbewustzijn al beelden aangeeft ver voordat woorden gevonden kunnen worden voor wat van binnen leeft. Dat is telkens weer heel frappant.

In the next two podcasts, Esther Veerman of Stichting Kunst uit geweld talks about her life and her path of recovery over the years. Expressing it through art has been a necessity for her to survive. It is as if the subconscious mind is already indicating images long before words can be found for what lives inside. That is always very striking.

/door
, ,

Themed series Biomarkers of Dissociation

Dissociatieve symptomen laten zich niet goed klinisch diagnosticeren. Daar weten velen van jullie alles vanaf. Cambridge University heeft nu een website ontwikkeld waarop een aantal artikelen staan, waar mensen kennis kunnen halen en delen over dissociatieve symptomen. Het kunstwerk Puzzel van Esther Veerman is als voorbeeld gebruikt om te laten zien hoe complex een dissociatieve stoornis doorwerkt in het brein en in het lichaam. Ik heb er ook een blog over geprobeerd te schrijven die verderop ook te lezen is. Het is fantastisch dat CU dit voor elkaar heeft gekregen. Wellicht is het bruikbaar voor psychiaters en therapeuten bij de behandeling van iemand met een dissociatieve stoornis.

https://www.cambridge.org/core/journals/bjpsych-open/biomarkers-of-dissociation-themed-series

 

/door
,

De weg naar herstel – deel 1 , Alexander en Esther Veerman vertellen

De weg naar herstel – deel 1
In deze eerste aflevering vertellen Esther en Alexander Veerman over de zoektocht naar goede hulpverlening, toen het met Esther psychisch slechter ging.
/door

Tanja

Deze schilderijen betekenen iets. Het gaat over pijn, boos, verdrietig, bang, angstig, niet begrepen, niet gehoord… (het schilderij met het masker). Maar ook de bloemen verwijzen naar alle therapieën, de opnames, het leren leren leren. Wat kan je anders doen, hoe kun je dingen anders beleven, en jezelf een doel stellen. Zelfs nu leef ik met stress, moet ik mijn huis uit, weg is de veiligheid de geborgenheid en de rust.

“Het masker” verwijst naar de tijd dat het het slechtst met mij ging.
Het werk “Zon, zee, strand” naar de tijd dat het redelijk ging.
“Bloemen” is mijn laatste schilderij. Ik was klaar en niet meer opgenomen, KLAAR!!!

Nu ben ik ervaringsdeskundige. We hebben waar ik werk een leuk team, voornamelijk op de ouderenafdeling. Ik volg nog steeds cursus na cursus en leer elke keer bij.

/door

Marycoba

Na een arbeidzaam leven in Nederland verhuisde Marycoba (1953) in 2006 naar Spanje. In haar geboorteland volgde ze diverse therapieën om te leren leven met het in haar prille jeugd opgelopen trauma van seksueel misbruik (hypnose, haptonomie). Ze was een aantal jaren als redactielid betrokken bij het tijdschrift van de toenmalige VSK (Vereniging tegen Seksuele Kindermishandeling) en besloot in 2011 om op lokaal niveau een soortgelijke lotgenotenvereniging op te richten in haar nieuwe thuisland: Asociación Cebrero. Ze merkte al gauw dat het trauma nog niet voldoende verwerkt was en is opnieuw hulp gaan zoeken bij een psychologe die werkt met EMDR. Sinds ze weer in therapie is, voelt ze af en toe de behoefte om de thema’s die haar bezig houden plastisch te verbeelden in de vorm van collages.

“Dat kindje, die baby, dat ben ik zelf ten tijde van het misbruik, hoewel ik hier uiteraard geen concrete herinneringen aan heb. Die rubberen handschoen verbeeldt de betasting door mijn vader. In de tweede collage heb ik mijn innerlijke baby als het ware begraven. Toen ik een keer na een psychologisch consult in het zwembad mijn baantjes trok, bedacht ik die serie over de verdronken baby, die weer naar boven komt drijven, overeind krabbelt en hulp zoekt. De gouden hand is de volwassen, huidige versie van mezelf, die niets liever wil dan de baby in mij koesteren, maar daar niet altijd contact mee kan maken. Of beter gezegd: als de gevoelens van angst en verdriet mij overweldigen, is het moeilijk te beseffen dat ik meer ben dan dat gevoel, en dat mijn grotere, wijzere ik de baby in mij kan troosten. Heel soms lukt dat wel, en dat is waar ik naar streef in de therapie. Naar integratie van al mijn gedissocieerde delen.

Ik maak de collages op een ondergrond van zwarte A4-tjes met bloemistenpapier, dat eigenlijk het midden houdt tussen papier en stof, heel mooi materiaal. Ik kan niet tekenen, maar zo intuïtief bezig zijn met knippen en plakken is voor mij een fijne manier om met mijn gevoelens in contact te komen en ze te verwerken.”

/door

Caroline Hendriks

Na jarenlang strijden, begint het leven weer een beetje vorm te krijgen. Dat is de invloed van een jeugd met huiselijk geweld, gebrek aan emotionele aandacht, en helaas ook seksueel geweld.
Vooral het niet in de openbaarheid brengen, wat een soort tweede natuur is, is iets wat moet worden veranderd, vandaar mijn bijdrage aan deze topsite.

Het huiselijke geweld, en ook het seksuele geweld, zit al generaties lang in onze familie. Dit betekent een jeugd met van baby(!) af aan seksueel misbruik door onder andere mijn oudoom, wat in de loop der jaren steeds gewelddadiger werd, en uitgebreid tot een grote groep mannen, omdat het nu eenmaal geld opleverde. Aangezien mijn ouders ook slachtoffer zijn, hebben zij dit niet op tijd kunnen stoppen. De schade die zijzelf hebben opgelopen in hun verleden, heeft niet bepaald een gunstige bijdrage geleverd in de thuissituatie: alcohol, geweld en emotionele verwaarlozing.

Dit heeft voor mij een versplinterd zelf veroorzaakt, wat jarenlange therapie vergt om mee om te leren gaan, en weer een beetje te herstellen. Nu eindelijk, na letterlijk tientallen jaren aan hulp, begint er licht aan de horizon te komen, en kan ik meer genieten van m’n heerlijke huidige leven: man, zoon, dochter, huisje, boompje, beestje. Het zou eens tijd worden op m’n 52ste!

/door