Tag Archief van: tekenen

Een vrouw die eindelijk leeft. Een vrouw die misbruikt en mishandeld is door haar eigen moeder.
De vader praatte het gedrag van de moeder goed. Ze wist zelf niet dat het verkeerd was. Ze was zo opgegroeid. Het was zoals het was.

Aan de buitenkant klopte alles: Het perfecte gezinnetje. Ze haalde goede cijfers op de basisschool. Ze kon naar het VWO. Signalen waren er wel. Ze werd een “standbeeld” genoemd als ze weer eens bevroor op het schoolplein. Maar ze was ook netjes gekleed. Welbespraakt en gemanierd. Ze had nu eenmaal te veel fantasie, vertelde haar ouders regelmatig aan haar en aan anderen. In de pubertijd kwam verwarring. Ze twijfelde aan haar leven thuis maar was ook loyaal. Ze begreep het niet en wist niet hoe ze moest praten. Ze weet het aan zichzelf. Ze werd jong moeder op haar 19e. Steeds meer verwarring. Vage beelden. Gevoelens. Verre emoties. Alles in stukjes opgedeeld.

Zoals een puzzel. Een grote puinhoop stukjes, zonder enige overzicht. Ze kon het niet begrijpen omdat ze het niet kon vertellen. Ze wist geen woorden. Ze was niet dom. Ze beheerste de taal heel goed. Maar ze wist gewoon geen woorden voor wat haar gebeurde. Ze kende geen woorden voor de mishandelingen en het misbruik dat ze meegemaakt had. Ze ontsnapte in een fantasie wereld. Ze sloot haar lijf af en voelde geen pijn. Ze was er vaak wel, maar toch ook weer niet. Op den duur kon ze ook niet huilen. Niet boos worden. Ze was ook zelden echt blij. Wat ze wel kon was zichzelf aanpassen. Aanpassen aan wat ze dacht dat van haar verwacht werd.

Haar enige middel om haar gevoel uit te drukken was kunst. Tekenen. Lijnen op papier zetten. Met potlood. Met olie-pastel. De lijnen uitwerken. Niet nadenken. Gewoon doen. Dat was haar stem. Haar weg naar betere hulp. Haar weg naar erkenning en herkenning. Haar weg naar woorden. Haar verhaal.

Ik ben Maartje Sofia. Ik ben mijn hele jeugd aan het overleven geweest. Tot ik er zelf een eind aan maakte op mijn 25ste. Toen ik de stap durfde te zetten om te breken met mijn familie. Te vluchten met mijn dochter. Toen had ik de woorden. Woorden om te vertellen dat ik hulp nodig had. Woorden die tot leven zijn gekomen, dankzij onder andere de kunst. Kunst waarmee je woordeloos emoties kunt delen.

Nu gaat het goed met mij. Natuurlijk ervaar ik nog regelmatig de gevolgen van mijn jeugd. Maar ik kan huilen als ik verdrietig ben. Boos zijn en dit goed in zetten. Lachen, zomaar spontaan uit het niets. Doen waar ik zelf zin in heb want ik heb tegenwoordig een eigen mening. Ik zet mijzelf ook in voor andere vrouwen. Vrouwen die nog geen stem hebben op diverse manieren.

Hier zou ik graag een aantal van mijn tekeningen delen. In de hoop dat het woordeloos iemand kan helpen. In de hoop dat het woordeloos iemand inzicht kan geven. Iemand die het ook meegemaakt heeft. Iemand die iets anders meegemaakt heeft. Iemand die wilt helpen en zich beter wilt inleven misschien. Iemand, wie dan ook.
Soms zijn woorden niet genoeg. Soms zijn woorden alles. Kunst is de plek er tussen in.

Ik heb altijd graag getekend. De noodzaak van het tekenen is echter toegenomen door de vele ervaringen met geweld. Ik troost mezelf met papier en krijt. Het liefst trek ik me terug in mijn binnenwereld, waar het veilig is. Tekenend gaat alles weer stromen. Ik word er blij van. Het is bevredigend en verrijkend als er iets moois uit mijn handen komt en ik iets moois tegenover de lelijkheid in de deze wereld heb gezet.

Ik heb er dertig jaar voor nodig gehad het juk van mijn jeugd van me af t werpen. Het is frustrerend dat ik telkens op wrede wijze uit mijn teken-bel getrokken word door uitkeringsinstanties die met hun vuile rapporten, stigmatisering en dreigbrieven dat juk steeds weer terug op mijn schouders leggen. Niemand schijnt te snappen hoe de dreigementen van de overheid oude wonden steeds opnieuw openrijten. Tekenen voelt dan wel eens als dweilen met de kraan open.

Maar ik heb stille hoop dat de Sprookjes van Sabine het gaan winnen.

Gabriel Orion Marie is overlevende van 16 jaar lang ernstig seksueel, lichamelijk, emotioneel en psychisch misbruik en martelingen. Op zeer jonge leeftijd is haar persoonlijkheid in vele verschillende delen gefragmenteerd doordat haar vader haar duizenden keren verkrachtte en martelde. Hij verkocht haar als kind prostitué aan andere mannen. Zij is misbruikt voor kinderpornografie en ze is gedwongen te kijken terwijl haar zus werd verkracht en gemarteld. Uiteindelijk overleed haar vader aan de gevolgen van alcoholisme en ze vluchtte naar de andere kant van het land, waar zij vele jaren woonde.

Toen ze begin 40 was werd ze opnieuw slachtoffer van geweld waardoor ze een ernstige zenuwinzinking kreeg. Met behulp van een hele goede vriend vond ze een geweldige, zeer getalenteerde therapeut die voor een aantal jaren zeer intensief met haar werkte. Tijdens het helingsproces gebruikte ze schilderen en tekenen om de verschrikkingen van haar jeugd te vertellen. De uiting door middel van schilderen en tekenen luchtte haar op en gaf haar genezing en vrijheid.

Nu wil ze graag haar schilderijen delen / laten zien in de hoop anderen te bemoedigen en hoop te geven.

Esther Veerman schildert, tekent en beschrijft sinds 1983 dat wat in haar leeft. De binnenwerelden zochten al die tijd een weg naar buiten, zonder te weten wat het betekende om zo verborgen te leven. Pas na vele jaren werd meer en meer duidelijk dat zich in de jeugd vreselijke dingen hadden afgespeeld die nu een uitweg zochten. Veel daarvan heeft een weg naar buiten gevonden via schilderijen.

Voor mij zijn de schilderijen in de eerste plaats zo waardevol omdat ze emoties vertalen die ik heel moeilijk onder woorden kan brengen. De schilderijen zijn er vaak ook eerder dan de herinnering. Ze gaan er als het ware aan vooraf. Ze banen een weg voor mijn binnenwereld en leggen contact voordat ik stamelend woorden kan geven.

Ik hoop van harte dat mensen herkenning vinden en zich bemoedigd weten in dat zij niet alleen zijn in hun zoeken, in de eenzaamheid van hun intense emoties. Ik weet, ik heb ervaren hoe alleen ik was. In mijn weg van herstel, ontdek ik dat er anderen zijn die mij nu willen vertellen dat ik niet langer de enige ben, deze weg alleen hoef te gaan, deze levensweg. Er zijn mensen die een stukje mee oplopen, die willen steunen, luisteren, bemoedigen, herkenning willen geven, gids willen zijn waar nodig.