Tag Archief van: slachtoffer

Zaterdag 27 januari wordt in Arnhem aan de Burgemeester Matsersingel 10 een Lotgenotendag gehouden. Je bent van harte welkom om langs te komen en deel te nemen. Gaandeweg de jaren ontdekten we hoeveel kracht er uitgaat van het onderlinge positieve contact van lotgenoten. Het delen van verhalen kan zoveel herkenning geven en erkenning ook van je eigen levensverhaal. Je ontdekt opeens dat je niet altijd sterk hoeft te zijn, en dat er anderen zijn die vergelijkbare ervaringen hebben als jij hebt (gehad). Dat steunt en kan je kracht geven om door te gaan. Deze lotgenotendag wordt georganiseerd door Mike de Vreese van Helendonderweg. En Esther van Stichting Kunst uit geweld is gevraagd om de eerste lezing te verzorgen. Geef je gerust nog op en kom ook! We zien uit naar je komst.

Programma:

inloop 10.30 uur met koffie en thee

11.00 uur lezing Esther Veerman “Als je leven niet langer veilig is, omgaan met chronische traumatisering en de weg naar herstel”.

lezing “De connectie van chronische pijn vanuit trauma, met je body en mind”

lunch

workshops : Partners in beeld (Ivonne Meeuwsen), Hand/voet massage (Irma van Kessel), PMT (Luca de Lange), Herinneringdoosjes maken (Maaike Bloemsma), Levenswiel (Mariëlle Groenen)

Muziek

Opgave bij Helendonderweg.nl info@helendonderweg.nl

Mijn naam is Tirza Rozema. In mijn kindertijd ben ik slachtoffer geworden van seksueel misbruik en lichamelijke en geestelijke mishandeling. Jaren lang heb ik gezwegen en al mijn emoties weggedrukt. Nu vind ik dat ik mag praten en mijn emoties mag tonen maar door mijn verleden lukt dat vaak niet, ik blokkeer als ik probeer te praten of als mijn emoties omhoog komen.

Ik heb ontdekt dat ik door middel van dichten wel mijn verhaal kan vertellen en mijn emoties kan uiten. Onder pseudoniem Hope Feniks plaats ik al gedichten op Facebook en daar krijg ik veel reacties op van lotgenoten die er wat aan hebben om mijn gedichten te lezen. Daarom vind ik het mooi dat ik nu de mogelijkheid krijg mijn gedichten hier te plaatsen.

Afgelopen donderdag was Europese Dag van het Slachtoffer 2018. Als Stichting Kunst uit geweld hebben we meegewerkt aan aanpak en preventie Seksueel Geweld met gemeente Rotterdam. Er zijn in de binnenstad van Rotterdam kaarten uitgedeeld aan burgers met de vraag om te helpen Seksueel Geweld aan te kaarten en niet langer te zwijgen bij vermoeden van geweld bij gezinnen.

Foto’s van de kaarten zie je hier. De kaarten liggen nog in de bibliotheek van Rotterdam. We hopen dat meer mensen kinderen en gezinnen te hulp zullen komen.

Het volgende citaat staat op de kaart van Tanja: jongens fietsten langs ons huis en riepen:”incest, incest.”, Iedereen in onze buurt wist eigenlijk wel dat er seksueel misbruik bij ons thuis speelde, “dat vieze mannetje daar…” Niemand deed iets. Ik ben 8 jaar lang misbruikt door mijn vader.

Wil jij nu ook reageren, of heb jij vermoedens van misbruik bij jou in de buurt. Neem contact op met Veilig Thuis, www.vooreenveiligthuis.nl

Na jarenlang strijden, begint het leven weer een beetje vorm te krijgen. Dat is de invloed van een jeugd met huiselijk geweld, gebrek aan emotionele aandacht, en helaas ook seksueel geweld.
Vooral het niet in de openbaarheid brengen, wat een soort tweede natuur is, is iets wat moet worden veranderd, vandaar mijn bijdrage aan deze topsite.

Het huiselijke geweld, en ook het seksuele geweld, zit al generaties lang in onze familie. Dit betekent een jeugd met van baby(!) af aan seksueel misbruik door onder andere mijn oudoom, wat in de loop der jaren steeds gewelddadiger werd, en uitgebreid tot een grote groep mannen, omdat het nu eenmaal geld opleverde. Aangezien mijn ouders ook slachtoffer zijn, hebben zij dit niet op tijd kunnen stoppen. De schade die zijzelf hebben opgelopen in hun verleden, heeft niet bepaald een gunstige bijdrage geleverd in de thuissituatie: alcohol, geweld en emotionele verwaarlozing.

Dit heeft voor mij een versplinterd zelf veroorzaakt, wat jarenlange therapie vergt om mee om te leren gaan, en weer een beetje te herstellen. Nu eindelijk, na letterlijk tientallen jaren aan hulp, begint er licht aan de horizon te komen, en kan ik meer genieten van m’n heerlijke huidige leven: man, zoon, dochter, huisje, boompje, beestje. Het zou eens tijd worden op m’n 52ste!

In 1972 ben ik op de Veluwe ter wereld gekomen. Ik ben zeer gelukkig met Ron getrouwd en heb twee fantastische zonen!

In mijn verleden heb ik meerdere malen te maken gehad met huiselijk geweld in verschillende vormen.
Dit heeft mij anders naar mijzelf doen kijken en ik kan met grote stelligheid zeggen dat ik er een sterker en mooier mens door ben geworden.

Ik ben geen slachtoffer, ik ben Simone, een mens…

Ik ben geboren in 1965 in Harderwijk en was als kind altijd al aan het tekenen en aan het fotograferen. Later is dat schilderen geworden en het digitaal bewerken van eigen foto’s en schilderijen. De beide disciplines vullen elkaar erg goed aan en gaan vaak zelfs samen in 1 werkstuk.

De ruwe beelden ontstaan in eerste instantie eigenlijk altijd intuïtief. Ik heb gemerkt dat het erg therapeutisch werkt om op die manier te schilderen en ontdekte dat de hand, gestuurd door het onbewuste, vaak meer weet dan het hoofd. Door het analyseren van mijn abstracte werk kom ik meer te weten over mijzelf en naarmate ik duidelijker ga zien wat het voor mij betekent, krijg ik ook meer de behoefte om dit te delen en wordt het werk ook minder abstract maar blijft er altijd voldoende ruimte voor een eigen interpretatie bij de kijker.

Het is vaak een proces van maanden waarin het werkstuk steeds verandert en groeit, voordat ik weet dat het af is. Ik wissel graag van gedachten over mijn werk en wat het voor mij en de kijker betekent. Ik heb dan graag dat de ander het initiatief neemt om te voorkomen dat ik het een of ander al van te voren invul. Ik houd de ander graag een spiegel voor en heb hier met 2 werken dan ook letterlijk voor gekozen. Een kunstwerk van mij, kan voor de ene persoon heel confronterend en/of zelfs choquerend zijn (ook al is dat laatste nooit mijn intentie) en voor de ander heel onschuldig, heb ik gemerkt. Ik vind dat fascinerend en leerzaam.

Het afgelopen jaar heb ik veel met slachtoffers van seksueel en huiselijk geweld gesproken en mij er over verbaasd dat velen van hen zich schamen, terwijl dat alleen voor de dader op zijn plaats is. Daarom hoop ik dat mijn werk er enigszins toe bijdraagt dat een slachtoffer van misbruik zich sterk kan maken om de betreffende daden aan de kaak te stellen. De enige houding die volgens mij past en bijdraagt tot genezing van het slachtoffer, voor zover dat mogelijk is.

Gabriel Orion Marie is overlevende van 16 jaar lang ernstig seksueel, lichamelijk, emotioneel en psychisch misbruik en martelingen. Op zeer jonge leeftijd is haar persoonlijkheid in vele verschillende delen gefragmenteerd doordat haar vader haar duizenden keren verkrachtte en martelde. Hij verkocht haar als kind prostitué aan andere mannen. Zij is misbruikt voor kinderpornografie en ze is gedwongen te kijken terwijl haar zus werd verkracht en gemarteld. Uiteindelijk overleed haar vader aan de gevolgen van alcoholisme en ze vluchtte naar de andere kant van het land, waar zij vele jaren woonde.

Toen ze begin 40 was werd ze opnieuw slachtoffer van geweld waardoor ze een ernstige zenuwinzinking kreeg. Met behulp van een hele goede vriend vond ze een geweldige, zeer getalenteerde therapeut die voor een aantal jaren zeer intensief met haar werkte. Tijdens het helingsproces gebruikte ze schilderen en tekenen om de verschrikkingen van haar jeugd te vertellen. De uiting door middel van schilderen en tekenen luchtte haar op en gaf haar genezing en vrijheid.

Nu wil ze graag haar schilderijen delen / laten zien in de hoop anderen te bemoedigen en hoop te geven.

Ik ben een vrouw van 50 jaar en heb 2 kinderen, een dochter en een zoon. Mijn leven is van jongs af aan niet over rozen gegaan, sterker nog, kort geleden zat ik nog in een relatie waar ik mezelf niet kon zijn en het gevoel had dat ik zou verdrinken. Getraumatiseerd en zonder eigenwaarde heb ik me met mijn laatste stukje energie los weten te trekken uit een uitzichtloos bestaan en heb ik hulp gezocht.

Deze hulp is de ommekeer in mijn leven en nu ik 3 maanden verder ben zie ik voorzichtig de zon weer knipogen naar mij, leer ik mijn innerlijke te begrijpen en durf ik mezelf te zijn. Ondanks dat ik altijd een creatieve kant heb gehad werd hier nooit veel aandacht aan besteed. Sinds 2 maanden neem ik de kwast ter hand en wat mijn mond niet kan uitspreken vertel ik via mijn doeken. Ik teken niets voor, ik kleur een doek en als vanzelf strijkt mijn kwast over het doek tot daar het verhaal staat wat mij blijkbaar op dat moment bezig houd.

Sommige doeken zijn grillig, sommige doeken vrolijk, sommige druk, andere rustig. Het komt zoals het komt en daar heb ik nu vrede mee. Ik praat via mijn schilderijen, blokkades vallen weg en er komt steeds meer ruimte voor verwerking al zijn er nog heel wat drempels te nemen op dat gebied. Ik leef in het heden, durf aan de toekomst te denken en draag mijn verleden met me mee als een chaotische last waar orde in geschept moet worden om met mezelf te kunnen leven en mezelf te kunnen accepteren.

De onbeschrijflijke schade zal nooit herstelt kunnen worden, maar ik wil geen slachtoffer meer zijn. Ik wil gaan staan voor wie ik ben en met mijn werk een zichtbare bijdrage leveren tegen geweld en misbruik.