Tag Archief van: Seksueel misbruik

In de volgende twee Engelstalige podcasts vertelt Esther Veerman van Stichting Kunst uit geweld over haar leven en haar weg van herstel door de jaren heen. Het uiten door middel van kunst is voor haar een noodzaak geweest om het te redden. Het is alsof het onderbewustzijn al beelden aangeeft ver voordat woorden gevonden kunnen worden voor wat van binnen leeft. Dat is telkens weer heel frappant.

In the next two podcasts, Esther Veerman of Stichting Kunst uit geweld talks about her life and her path of recovery over the years. Expressing it through art has been a necessity for her to survive. It is as if the subconscious mind is already indicating images long before words can be found for what lives inside. That is always very striking.

Woensdag 20 september was Stichting Kunst uit geweld te gast bij een Dag voor Doktersassistenten van Cohesie Noord-Limburg. We hebben in Hoeve Rosa een kleine tentoonstelling van werk van Esther Veerman gehouden en Esther heeft een lezing gehouden: Misbruikt en nu? Hoe help je een patiënt differentiëren tussen psychiatrische en somatische klachten na seksueel misbruik in de dagelijkse praktijk? 

De reacties van de vrouwen waren onder andere van de werkdruk in de praktijk: hoe geef je voldoende aandacht binnen de vier minuten tijd die je hebt voor een patiënt, tot, ik heb inderdaad wel bij sommige patiënten gevoeld dat er meer speelde, en wat kan ik dan het beste doen voor iemand? En we hebben besproken wat je voor patiënten het beste kan doen nu er zoveel praktijken onder druk staan nu er steeds minder huisartsen en assistenten beschikbaar zijn. Een groeiend probleem. Maar ook heb ik geprobeerd aan te geven hoe moeilijk het is voor patiënten om met lichamelijke klachten te komen, omdat we ook juist door seksueel misbruik al zo onzeker zijn geworden over ons lijf. En als we echt serieus genomen worden, dat dat al zo ontzettend helpen kan. Juist op je weg van herstel.

In een prachtige hoeven te Sevenum wordt op 20 september een Vrouwendag speciaal voor Doktersassistenten georganiseerd. Stichting Kunst uit geweld is gevraagd om aan het einde van de dag een lezing en mini tentoonstelling te verzorgen over de gevolgen van seksueel misbruik.

Vrouwen kunnen bij medische klachten soms ook onverklaarbare medische klachten presenteren bij een huisarts. Als het lukt om samen op zoek te gaan naar waar klachten een oorsprong vinden en een vertrouwensband op te bouwen, kan er veel gewonnen worden. We hopen een bijdrage aan de middag te kunnen leveren door voorlichting te geven vanuit de ervaringsdeskundigheid die is opgebouwd. De kunst kan daarbij een waardevolle bijdrage leveren.



In Arnhem wordt 24 juni a.s. een LOTGENOTENDAG georganiseerd. Sprekers zijn: Irma van Kessel (Trauma in het lijf en de pijn reset methode) en Esther Veerman van Stichting Kunst uit geweld (Leven met de littekens van seksueel misbruik)
Na de lunch zijn er vijf workshops:
Irma van Kessel – hand en voet massage (relaxaday , massagetherapie & coaching)
Maaike Bloemsma – Creatieve verwerking
Ivonne Meeuwsen – Partners in beeld
Mariël Groenen – Levenswiel
Esther Veerman – Wat geeft mijn leven een beetje kleur? (creatieve workshop)
Na afloop is er tijd voor ontmoeting met een hapje/drankje.
De kosten zijn €15,- (mocht dat problemen geven, geef je dat dan even aan?)
Nadat je jezelf hebt opgegeven, krijg je informatie betreffende de workshops en de betaling.
Eventuele dieetwensen kun je dan ook aangeven via de mail.
Voor informatie of aanmelden: info@helendonderweg.nl /0646175483 .

Het evenement in Rotterdam – drie dagen tegen seksueel misbruik in families – ligt achter ons. We kijken terug op bijzondere ontmoetingen tussen burgers, survivors en professionals. Van tevoren hadden we niet durven voorspellen dat het ons allemaal zo goed zou doen om ruimte te maken naar elkaars verhalen te luisteren, vragen te durven stellen en vooral ook, de antwoorden uit te luisteren. Ik hoop dat ik voor elke bezoeker spreek door te zeggen dat het leerzaam en ook in enige vorm als een vorm van herstel is ervaren.

In mijn blog probeer ik daar iets over op te schrijven.
De foto’s zijn gemaakt door Karin en Jennie

Ik ben Ingrid von Weersch, 32 jaar en te omschrijven als een rustige en schrijfgrage, fotograferende creatieveling. Aan mijn ervaring met seksueel misbruik heb ik woorden gegeven in gedichten. Het heeft mij geholpen om zo letterlijk woorden te vinden voor wat er is gebeurd. Dat zorgt ervoor dat ik de ervaring een plek kan geven in mijn leven.

Ik begon met schrijven in mijn jeugd en heb dit over vele jaren gedaan. Het resultaat is mijn, in november 2017, uitgebrachte gedichtenbundel ‘In de zon’. De titel verwijst naar vele dingen, maar een ervan is ‘iets van het donker naar het licht brengen’. Ook staat de zon voor mij voor positiviteit. Dat je kunt helen van trauma. Dat wil ik ook uitdragen met mijn gedichtenbundel.

Ik hoop dat mijn bundel anderen inspireert om te helen van hun eigen ervaring(en) met seksueel geweld en dat het bovendien een inspiratiebron mag zijn voor hulpverleners en andere betrokkenen.

Na een arbeidzaam leven in Nederland verhuisde Marycoba (1953) in 2006 naar Spanje. In haar geboorteland volgde ze diverse therapieën om te leren leven met het in haar prille jeugd opgelopen trauma van seksueel misbruik (hypnose, haptonomie). Ze was een aantal jaren als redactielid betrokken bij het tijdschrift van de toenmalige VSK (Vereniging tegen Seksuele Kindermishandeling) en besloot in 2011 om op lokaal niveau een soortgelijke lotgenotenvereniging op te richten in haar nieuwe thuisland: Asociación Cebrero. Ze merkte al gauw dat het trauma nog niet voldoende verwerkt was en is opnieuw hulp gaan zoeken bij een psychologe die werkt met EMDR. Sinds ze weer in therapie is, voelt ze af en toe de behoefte om de thema’s die haar bezig houden plastisch te verbeelden in de vorm van collages.

“Dat kindje, die baby, dat ben ik zelf ten tijde van het misbruik, hoewel ik hier uiteraard geen concrete herinneringen aan heb. Die rubberen handschoen verbeeldt de betasting door mijn vader. In de tweede collage heb ik mijn innerlijke baby als het ware begraven. Toen ik een keer na een psychologisch consult in het zwembad mijn baantjes trok, bedacht ik die serie over de verdronken baby, die weer naar boven komt drijven, overeind krabbelt en hulp zoekt. De gouden hand is de volwassen, huidige versie van mezelf, die niets liever wil dan de baby in mij koesteren, maar daar niet altijd contact mee kan maken. Of beter gezegd: als de gevoelens van angst en verdriet mij overweldigen, is het moeilijk te beseffen dat ik meer ben dan dat gevoel, en dat mijn grotere, wijzere ik de baby in mij kan troosten. Heel soms lukt dat wel, en dat is waar ik naar streef in de therapie. Naar integratie van al mijn gedissocieerde delen.

Ik maak de collages op een ondergrond van zwarte A4-tjes met bloemistenpapier, dat eigenlijk het midden houdt tussen papier en stof, heel mooi materiaal. Ik kan niet tekenen, maar zo intuïtief bezig zijn met knippen en plakken is voor mij een fijne manier om met mijn gevoelens in contact te komen en ze te verwerken.”

Ik ben Nelleke van Rijnsoever een vrouw van 50 jaar en altijd creatief actief geweest. Ben alweer 5 jaar zeer gelukkig hertrouwd en heb 2 kinderen.

Door de overheersende depressie en crisissen was ik beduidend minder creatief toen ik 2008 mijn ” psychiatrische carrière ” begon. Er werd o.a. DIS ( kortweg het o.a. hebben van meerdere persoonlijkheden) geconstateerd door ernstig seksueel misbruik tot mijn vijfde jaar. Heb me door de jaren heen proberen te uiten op papier, keramiek, antroposofische kabouters maken, gedichten en nog veel meer.

Dat heeft dit jaar door het krijgen van een eerste en later nog 2, manische psychotische periodes, geleid tot een soort creatieve bom die afging! Ik was niet meer te stoppen! De depressie weg, het trauma aan me “voorbij zien komen” voorafgaand aan de manische psychose. Dus de ergste lading over het misbruik was eraf en mijn creativiteit was terug!

Het werk dit jaar gemaakt tijdens voornamelijk de psychose, is gemaakt op A-4 formaat. Kon ik in mijn eigen “comfortzone” zitten en me uitleven. De waarnemingen die ik heb tijdens de psychoses lijken ook voort te komen uit het trauma, evenals de herbelevingen die ik aldoor had en nu weer heb. Ik wil heel graag met mijn werk naar buiten treden en werk toe naar exposities.

Ik heb seksueel misbruik x op x overleeft.
Ik kon mijn eigen kind er niet voor behoeden omdat mijn vermoedens niet werden geloofd.
Nu moet ook hij overleven, samen overleven!

Jaren geleden stopte mijn proces van creëren.De reden, behalve een paar praktische en eenvoudig te tackelen obstakels was voor mij toen niet helder. Nu kijk ik daar anders naar. Ik was, gedreven door de liefde voor mijn echtgenote, gaan wonen in de stad waar ik jarenlang seksueel misbruikt ben. Daarnaast heb ik me meer dan volledig gestort op het werk voor het Vrouwenplatform Kerkelijk Kindermisbruik en doorliep ik zelf ook het traject van de klachtenprocedure. Het was slopend en uiteindelijk volgde in januari 2013 het grote instorten.

Dit voorjaar ben ik na al die jaren weer voorzichtig begonnen met creëren. Dit heeft geresulteerd in een serie met de titel: “Remember your Wings”. De noodzaak om deze werken te maken spreekt uit de titel: het creatieproces én de werken zelf, herinneren mij eraan dat ik mijn innerlijke vleugels heb én ze mag gebruiken om een weg te vinden naar leven in vrijheid; een leven zonder bepaald te worden door mijn trauma’s. Het kunstenaarschap en het creëren is voor mij, ondanks de innerlijke drijfveer, geen vanzelfsprekendheid. Dit heeft te maken met de nog steeds geldende invloed van mijn dader. Eén van zijn tactieken was mij te isoleren van mijn familie via onze gedeelde liefde voor de kunst.

Overleven kon en kan ik, dat is bewezen. Maar geloven in de mogelijkheid van een leven in vrijheid en veiligheid, met ruimte voor wie ik ben en daarin te kunnen en mogen groeien, los van de trauma’s? Dat blijft tot nu toe een een hel(s)e klus. Wat degene die mij ondersteunen in dit proces ook zeggen, ik heb het nodig mijzelf regelmatig te herinneren aan mijn vleugels. Werken met echte vleugels van echte vogels en hen een tweede leven geven, helpt mij daarbij. Wellicht kunnen deze objecten ook anderen ondersteunen tijdens hun processen.

Alle dierlijke materialen die ik gebruik zijn afkomstig van dieren die dood zijn gevonden, aangereden of door mijn katten thuisgebracht. Ze zijn door mij tijdens alle stadia van het proces in dankbaarheid en met respect behandeld.

Marie Louise