Tag Archief van: seksueel geweld
Afgelopen donderdag was Europese Dag van het Slachtoffer 2018. Als Stichting Kunst uit geweld hebben we meegewerkt aan aanpak en preventie Seksueel Geweld met gemeente Rotterdam. Er zijn in de binnenstad van Rotterdam kaarten uitgedeeld aan burgers met de vraag om te helpen Seksueel Geweld aan te kaarten en niet langer te zwijgen bij vermoeden van geweld bij gezinnen.
Foto’s van de kaarten zie je hier. De kaarten liggen nog in de bibliotheek van Rotterdam. We hopen dat meer mensen kinderen en gezinnen te hulp zullen komen.
Het volgende citaat staat op de kaart van Tanja: jongens fietsten langs ons huis en riepen:”incest, incest.”, Iedereen in onze buurt wist eigenlijk wel dat er seksueel misbruik bij ons thuis speelde, “dat vieze mannetje daar…” Niemand deed iets. Ik ben 8 jaar lang misbruikt door mijn vader.
Wil jij nu ook reageren, of heb jij vermoedens van misbruik bij jou in de buurt. Neem contact op met Veilig Thuis, www.vooreenveiligthuis.nl
Ik ben Ingrid von Weersch, 32 jaar en te omschrijven als een rustige en schrijfgrage, fotograferende creatieveling. Aan mijn ervaring met seksueel misbruik heb ik woorden gegeven in gedichten. Het heeft mij geholpen om zo letterlijk woorden te vinden voor wat er is gebeurd. Dat zorgt ervoor dat ik de ervaring een plek kan geven in mijn leven.
Ik begon met schrijven in mijn jeugd en heb dit over vele jaren gedaan. Het resultaat is mijn, in november 2017, uitgebrachte gedichtenbundel ‘In de zon’. De titel verwijst naar vele dingen, maar een ervan is ‘iets van het donker naar het licht brengen’. Ook staat de zon voor mij voor positiviteit. Dat je kunt helen van trauma. Dat wil ik ook uitdragen met mijn gedichtenbundel.
Ik hoop dat mijn bundel anderen inspireert om te helen van hun eigen ervaring(en) met seksueel geweld en dat het bovendien een inspiratiebron mag zijn voor hulpverleners en andere betrokkenen.
Mijn naam is Irina. Ik ben geboren op 30 april 1963 in Zaragoza, autonome deelstaat Aragón. Ik verwerk mijn ervaringen van geweld via deze tabletten met kleine barbiepopjes.
In Spanje is het ontzettend moeilijk om aandacht te vragen voor de gevolgen van huiselijk en/of seksueel geweld, vandaar dat ik dit nu via Kunstuitgeweld.nl doe om zo toch met mijn verhaal naar buiten te komen.
Na jarenlang strijden, begint het leven weer een beetje vorm te krijgen. Dat is de invloed van een jeugd met huiselijk geweld, gebrek aan emotionele aandacht, en helaas ook seksueel geweld.
Vooral het niet in de openbaarheid brengen, wat een soort tweede natuur is, is iets wat moet worden veranderd, vandaar mijn bijdrage aan deze topsite.
Het huiselijke geweld, en ook het seksuele geweld, zit al generaties lang in onze familie. Dit betekent een jeugd met van baby(!) af aan seksueel misbruik door onder andere mijn oudoom, wat in de loop der jaren steeds gewelddadiger werd, en uitgebreid tot een grote groep mannen, omdat het nu eenmaal geld opleverde. Aangezien mijn ouders ook slachtoffer zijn, hebben zij dit niet op tijd kunnen stoppen. De schade die zijzelf hebben opgelopen in hun verleden, heeft niet bepaald een gunstige bijdrage geleverd in de thuissituatie: alcohol, geweld en emotionele verwaarlozing.
Dit heeft voor mij een versplinterd zelf veroorzaakt, wat jarenlange therapie vergt om mee om te leren gaan, en weer een beetje te herstellen. Nu eindelijk, na letterlijk tientallen jaren aan hulp, begint er licht aan de horizon te komen, en kan ik meer genieten van m’n heerlijke huidige leven: man, zoon, dochter, huisje, boompje, beestje. Het zou eens tijd worden op m’n 52ste!
Rachel werkt met heel teer materiaal, ze werkt met zand.
Links op het schilderij staat de zus van Rachel; Heather. Zij stierf toen zij 7 jaar oud was. Mw. Milano en haar zus zijn overlevenden van seksueel misbruik. Dit misbruik begon op 4 jarige leeftijd. Heather was 1 jaar en 10 dagen ouder dan Rachel.
Achter het Symbool van Bewustzijn / Besef is uitgebeeld hoe de omstandigheden waren waarin de zusjes leefden: seksueel misbruik, ernstige verwaarlozing en huiselijk geweld met de dood van Heather tot gevolg.
Hierboven zie je het binnenste kunstwerk, welke je bijna niet kunt zien door de smalle opening tussen de twee front panelen met het Symbool van Bewustzijn / Besef, als de panelen gesloten zijn.
De geheime deur zie je aan de linkerkant, boven de man met bril en met de persoon die zich uitstrekt. Het boek is verborgen achter een gescharnierd deurtje.
De foto laat het open geklapte kunstwerk zien en de foto boven laat de achterkant zien.
Ik ben geboren in 1965 in Harderwijk en was als kind altijd al aan het tekenen en aan het fotograferen. Later is dat schilderen geworden en het digitaal bewerken van eigen foto’s en schilderijen. De beide disciplines vullen elkaar erg goed aan en gaan vaak zelfs samen in 1 werkstuk.
De ruwe beelden ontstaan in eerste instantie eigenlijk altijd intuïtief. Ik heb gemerkt dat het erg therapeutisch werkt om op die manier te schilderen en ontdekte dat de hand, gestuurd door het onbewuste, vaak meer weet dan het hoofd. Door het analyseren van mijn abstracte werk kom ik meer te weten over mijzelf en naarmate ik duidelijker ga zien wat het voor mij betekent, krijg ik ook meer de behoefte om dit te delen en wordt het werk ook minder abstract maar blijft er altijd voldoende ruimte voor een eigen interpretatie bij de kijker.
Het is vaak een proces van maanden waarin het werkstuk steeds verandert en groeit, voordat ik weet dat het af is. Ik wissel graag van gedachten over mijn werk en wat het voor mij en de kijker betekent. Ik heb dan graag dat de ander het initiatief neemt om te voorkomen dat ik het een of ander al van te voren invul. Ik houd de ander graag een spiegel voor en heb hier met 2 werken dan ook letterlijk voor gekozen. Een kunstwerk van mij, kan voor de ene persoon heel confronterend en/of zelfs choquerend zijn (ook al is dat laatste nooit mijn intentie) en voor de ander heel onschuldig, heb ik gemerkt. Ik vind dat fascinerend en leerzaam.
Het afgelopen jaar heb ik veel met slachtoffers van seksueel en huiselijk geweld gesproken en mij er over verbaasd dat velen van hen zich schamen, terwijl dat alleen voor de dader op zijn plaats is. Daarom hoop ik dat mijn werk er enigszins toe bijdraagt dat een slachtoffer van misbruik zich sterk kan maken om de betreffende daden aan de kaak te stellen. De enige houding die volgens mij past en bijdraagt tot genezing van het slachtoffer, voor zover dat mogelijk is.