“Onontkoombaar verdriet”
Een jonge vrouw worstelt met haar gevoelens omtrent haar relatie,
het ene moment gekoesterd, het andere moment uit de gratie.
De momenten van geluk worden nu vaker overspoeld door pijn en verdriet,
in het begin van de relatie was dit dilemma er nog niet.
Angst en verdriet werden door hoop en vergeving gecompenseerd,
maar is een breekbare muur die in de loop van de tijd is verweerd.
De periodes van angst en pijn komen nu vaker en langer voor,
dit heeft zij inmiddels na jaren van ondervinding wel door.
De wederkerende momenten van spijt maken het niet meer goed,
hoop en vergeving is iets wat het eenvoudig niet meer doet.
Haar gedachten draaien in een cirkel zonder uitweg rond,
zij is nu heel duidelijk geestelijk ernstig gewond.
Verschuilen achter een muur van hoop en vergeving werkt niet meer,
er is haar nu te vaak pijn gedaan, keer op keer.
Heel langzaam beseft ze dat zij haar man moet verlaten,
maar uit angst durft zij daar met niemand over te praten.
Heel voorzichtig tuurt zij vanuit de duisternis naar het licht,
eindelijk neemt ze de moedige stap, heel doelgericht.