Tag Archief van: pijn

De nacht te duister om te rusten.
Vol goede moed erin gegaan.
Gebeden God wees heel dichtbij.
Dan kan ik al het duister aan.

Maar God verlaat me, angsten komen.
Duistere schaduw doet me pijn.
Ik ben eenzaam alleen God verdwenen.
Hij zou toch altijd bij mij zijn?

Langzaam kom ik weer in het heden.
De leugen van de nacht gaat heen.
Ik weet Hij heeft me niet verlaten.
Hij laat me echt nooit meer alleen.

Deze schilderijen betekenen iets. Het gaat over pijn, boos, verdrietig, bang, angstig, niet begrepen, niet gehoord… (het schilderij met het masker). Maar ook de bloemen verwijzen naar alle therapieën, de opnames, het leren leren leren. Wat kan je anders doen, hoe kun je dingen anders beleven, en jezelf een doel stellen. Zelfs nu leef ik met stress, moet ik mijn huis uit, weg is de veiligheid de geborgenheid en de rust.

“Het masker” verwijst naar de tijd dat het het slechtst met mij ging.
Het werk “Zon, zee, strand” naar de tijd dat het redelijk ging.
“Bloemen” is mijn laatste schilderij. Ik was klaar en niet meer opgenomen, KLAAR!!!

Nu ben ik ervaringsdeskundige. We hebben waar ik werk een leuk team, voornamelijk op de ouderenafdeling. Ik volg nog steeds cursus na cursus en leer elke keer bij.

Franciscaanse spiritualiteit:

Ik wil niet hebben en niet worden
niet pretenderen iets te zijn
elke poging tot zelfbepaling
leidt alleen tot nog meer pijn

“Onontkoombaar verdriet”

Een jonge vrouw worstelt met haar gevoelens omtrent haar relatie,
het ene moment gekoesterd, het andere moment uit de gratie.

De momenten van geluk worden nu vaker overspoeld door pijn en verdriet,
in het begin van de relatie was dit dilemma er nog niet.

Angst en verdriet werden door hoop en vergeving gecompenseerd,
maar is een breekbare muur die in de loop van de tijd is verweerd.
De periodes van angst en pijn komen nu vaker en langer voor,
dit heeft zij inmiddels na jaren van ondervinding wel door.

De wederkerende momenten van spijt maken het niet meer goed,
hoop en vergeving is iets wat het eenvoudig niet meer doet.
Haar gedachten draaien in een cirkel zonder uitweg rond,
zij is nu heel duidelijk geestelijk ernstig gewond.

Verschuilen achter een muur van hoop en vergeving werkt niet meer,
er is haar nu te vaak pijn gedaan, keer op keer.
Heel langzaam beseft ze dat zij haar man moet verlaten,
maar uit angst durft zij daar met niemand over te praten.

Heel voorzichtig tuurt zij vanuit de duisternis naar het licht,
eindelijk neemt ze de moedige stap, heel doelgericht.

Stil te zijn

Zo stil
Dichter
Zo dichtbij
De waarheid in mij
Dat er geen spook
Geen illusie
Meer tussen
Kan komen

En dan weer
Het verlangen naar jou
Jouw lichaam, jouw geur
Jouw handen

Vriendelijk licht en
Vuur dat wil branden
Maakt me blij
En toch ga ik ook
Verder weg van mij
En kunnen de spoken
Er weer bij

In de greep van
Oude dingen
Die zich genadeloos
Blijven opdringen
En ik worstel, vecht
Kom boven en
Verzuip

Jij de schuld
En daartussen
Even de grond raken
Mijn God, zo’n pijn
Van er niet mogen zijn

Daar waar ik mooi ben
En zo puur
En wat gebeurde
Bitter en zo zuur
Daar stromen mijn tranen
Knettert mijn vuur
En dan nog

Jouw liefde en pijn erbij
Confrontatie
Tussen jou en mij
Zo’n gespartel en gezoek
Terugtrek en gevecht
Om wat waar is en echt

En ik ontdek dat
Deze worsteling op zoek
Naar intimiteit
Mij evenzeer bevrijd
Als het stil zijn
Zo stil
Dichter
Zo dicht bij mij
Daarw aar geen pijn is
Alleen maar zijn is.

Kerstfeest

Honderden lichtjes, stralend in een boom.
Een vredig en niet commercieel kerstfeest is waar ik van droom.
Koren zingen stille nacht.
En jij?
Jij hebt me nog steeds in je macht.

Ik hoop dat jij ook eenzaam zult zijn.
Misschien dat je dan iets voelt van m`n pijn.
Kerstfeest, moeder en kind.
Ik ben nog steeds op zoek naar een herberg waar ik vrede vindt.

Er is een kindeke geboren op aard.
Dat klopt alleen niet: onbevlekt gebaard.
Hij is geen koning en sliep niet in een stal.
Zijn moeder die zo vreugdevol moest zijn, kwam ten val.

Nu ben ik moeder en een “moeder” heb ik niet.
Een groot gemis, een groot verdriet!

Postnataal

We kregen slecht nieuws te horen.
Uit mij zou nooit een kindje worden geboren.
Dat was een jaar geleden.
Hier sta ik dan, met m`n kind in m`n armen
en treur ik om het verleden.

Zo dankbaar voor dit grote wonder.
Nee, toen ik jou moest achter laten
merkte ik, ik kon niet meer zonder.
Waarom kan ik dan niet gelukkig zijn?
Waarom komt alles steeds terug en voel ik die pijn?!

Ik heb me er zo tegen verzet, het zou niet gebeuren.
Nu heb ik verlet en loop ik te treuren.

Geen babytijdschrift dat ik wou lezen.
Het baarde me al zorgen, ik begon te vrezen.
Blij opgewekt en vrolijk zou ik moeten zijn.
Zo deed ik me dan ook voor, maar van binnen voelde ik alleen maar pijn.

Passie, liefde en romantiek.
Bij de gedachte ooit nog te moeten vrijen,
wordt ik al ziek.
Mijn grenzen, zo vaak overschreden.
Passie, liefde en romantiek behoort nu tot het verleden.

De spiegel nee daar keek ik nooit graag in.
Hetzelfde vreselijk gelaat, ogen en kin.
De spiegel was altijd een confrontatie voor mij.
Liever keek ik omhoog omlaag of opzij.
Maar nu mijn lieve kind hou jij mij een spiegel voor.
Ik kan er niet omheen bij langs of tussen door.
In je ogen zie ik angst twijfel en pijn.
Dat voel ik en het maakt me weer zo klein.
Hoor ik dat je hoofd soms zo vol zit en je t allemaal ook soms niet lijkt te overzien.
Dan zie ik mezelf als dat meisje van tien.
Ik voel alles wat jij voelt en weet heel goed dat de jeugd toch zo niet is bedoeld.
Ik wil niet dat jij weet van mijn pijn.
Ik wil alleen maar een hele goede moeder voor je zijn!

(niet) bestaan

Bestaan en toch niet bestaan
Hoe moet je dat omschrijven?
Kinderlijk eenvoudig:
Niet bestaan is er niet zijn
Bestaan is dus van groot belang
Er mogen zijn de grootste waarde
Als kind, onveranderbaar gezet op deze aarde

Elke keer dat tipje hoop:
Als ik… dán zien ze me wel staan
Nee, dit keer niet gelukt
De pijn
Gauw weggemoffeld
In niet bestaan
Zodat ik blijf bestaan

Maar zíj zien mij wel staan:
Mijn opa, oudoom, achterneef
Mee mag ik
Bijzonder ben ik
Houden van?
De pijn
Verstikkend
Gesmoord tot niet bestaan

Onverdragelijk verwarrend
Ben ik nu of ben ik niet?
Dansen zal ik
De pijn
Tot aan de vergetelheid
Van het niet bestaan

Niet bestaan, gewoner dan bestaan
Toen telkenmale ingeprent:
Het kind, dat was er niet!
Nu telkenmale ingeprent:
De volwassene, die mag er zijn!
Waar dan?
Hoe dan?
Hoe kan ik dat geloven?
Kan iets uit niets ontstaan?
De pijn
Van niet bestaan
Naar er zijn