Tag Archief van: misbruik

Zaterdag 27 januari wordt in Arnhem aan de Burgemeester Matsersingel 10 een Lotgenotendag gehouden. Je bent van harte welkom om langs te komen en deel te nemen. Gaandeweg de jaren ontdekten we hoeveel kracht er uitgaat van het onderlinge positieve contact van lotgenoten. Het delen van verhalen kan zoveel herkenning geven en erkenning ook van je eigen levensverhaal. Je ontdekt opeens dat je niet altijd sterk hoeft te zijn, en dat er anderen zijn die vergelijkbare ervaringen hebben als jij hebt (gehad). Dat steunt en kan je kracht geven om door te gaan. Deze lotgenotendag wordt georganiseerd door Mike de Vreese van Helendonderweg. En Esther van Stichting Kunst uit geweld is gevraagd om de eerste lezing te verzorgen. Geef je gerust nog op en kom ook! We zien uit naar je komst.

Programma:

inloop 10.30 uur met koffie en thee

11.00 uur lezing Esther Veerman “Als je leven niet langer veilig is, omgaan met chronische traumatisering en de weg naar herstel”.

lezing “De connectie van chronische pijn vanuit trauma, met je body en mind”

lunch

workshops : Partners in beeld (Ivonne Meeuwsen), Hand/voet massage (Irma van Kessel), PMT (Luca de Lange), Herinneringdoosjes maken (Maaike Bloemsma), Levenswiel (Mariëlle Groenen)

Muziek

Opgave bij Helendonderweg.nl info@helendonderweg.nl

In de zomer van 2011 ben ik (Esther Veerman) met mijn gezin (Alexander en zoon Sietse) naar New York gereisd. Het was een aantal jaren na 9-11. Op zich al enorm indrukwekkend om in Manhattan te zijn zo kort na de vreselijke gebeurtenissen die zich daar hadden afgespeeld.

Al enkele jaren werden op een Campus even buiten New York een grote Internationale Tentoonstelling georganiseerd voor slachtoffers van seksueel misbruik van over de hele wereld.

Voor deze tentoonstelling heb ik me opgegeven en eigen werk opgestuurd en besloten ook de tentoonstelling te bezoeken. De indruk die de tentoonstelling maakte was overweldigend. Het maakte stil. Intens verdrietig, maar ook boos. Hoe konden mensen elkaar zoveel leed aandoen?

We hebben uren langs de vele schilderijen, beelden en foto’s rondgelopen. Stil, heel stil. Ik herinner me dat het een stilte was die aan de ene kant zwaar en vol verdriet was, maar ook van elkaar was, niet alleen. Het is heel moeilijk om er woorden aan te geven.

Toch hebben we een aantal lotgenoten gesproken. Soms met handen en voeten. Maar wat begrepen we elkaar goed. Dat was voor mij voor het eerst. Ik had niet veel taal. Zeker niet in het Engels. En ik was dood verlegen. Teruggetrokken verlegen. Eenmaal thuis maakte het me echter ook sterk.

Niet alleen die tentoonstelling maar ook het contact dat ik kreeg met een mevrouw in Amerika, Marilyn van Derbur. Zij werd Miss America in 1958. Maar haar vader heeft haar in haar kindertijd misbruikt. Dat kwam uit toen zij 53 jaar oud was. Het stond overal in de krant. In eerste instantie werd zij niet geloofd. Tot haar zus zei: Hij deed het bij mij ook. Mij trof enorm dat zij zei: “Als men mij al nauwelijks gelooft, wie gelooft dan een kind?”

Ik heb op aanraden van mijn therapeut haar boek gelezen en contact met haar gekregen.

Het bezoeken van de tentoonstelling in New York en het contact met Marilyn van Derbur heeft me intens geïnspireerd.

Zo ben ik terug in Nederland op zoek gegaan naar een manier om hier tentoonstellingen te organiseren. En sinds november 2011 doen we dat als Stichting Kunst uit geweld. Met een enthousiaste vastberaden groepje mensen. Sommigen achter de schermen, anderen meer praktisch en op de voorgrond. Vaak samen met burgerlijke gemeenten.

Ons doel is om de gevolgen van huiselijk geweld en seksueel misbruik te laten zien door middel van kunst. Lotgenoten met elkaar in contact te brengen tijdens de tentoonstellingen en burgers en professionals meer te weten te laten komen over de gevolgen van geweld. En we hopen dat zo mensen meer en eerder over de drempel durven komen met hun verhaal. Of , nog beter, dat we geweld helpen voorkomen. Want, het moet echt de wereld uit.

Kunst maken is voor mij een manier om mijn gevoel te uiten. Mijn ervaringen en gevoelens weergeven in een stuk steen.
Ik heb een jeugd gehad vol met geweld en misbruik waardoor je op alle mogelijke manieren beschadigd bent. Die beschadigen vorm geven in een stuk steen is voor mij een hele prettige manier.

Praten is voor mij nog steeds heel moeilijk,zeker als het over gevoel gaat. Geweld is min of meer een rode draad in mijn leven gebleven. Zo kom ik nu net uit een relatie van huiselijk geweld.
Dat ik een jaar of 5 geleden door therapie in aanraking kwam met speksteen ben ik daar voor mezelf mee verder gegaan.

Een vrouw die eindelijk leeft. Een vrouw die misbruikt en mishandeld is door haar eigen moeder.
De vader praatte het gedrag van de moeder goed. Ze wist zelf niet dat het verkeerd was. Ze was zo opgegroeid. Het was zoals het was.

Aan de buitenkant klopte alles: Het perfecte gezinnetje. Ze haalde goede cijfers op de basisschool. Ze kon naar het VWO. Signalen waren er wel. Ze werd een “standbeeld” genoemd als ze weer eens bevroor op het schoolplein. Maar ze was ook netjes gekleed. Welbespraakt en gemanierd. Ze had nu eenmaal te veel fantasie, vertelde haar ouders regelmatig aan haar en aan anderen. In de pubertijd kwam verwarring. Ze twijfelde aan haar leven thuis maar was ook loyaal. Ze begreep het niet en wist niet hoe ze moest praten. Ze weet het aan zichzelf. Ze werd jong moeder op haar 19e. Steeds meer verwarring. Vage beelden. Gevoelens. Verre emoties. Alles in stukjes opgedeeld.

Zoals een puzzel. Een grote puinhoop stukjes, zonder enige overzicht. Ze kon het niet begrijpen omdat ze het niet kon vertellen. Ze wist geen woorden. Ze was niet dom. Ze beheerste de taal heel goed. Maar ze wist gewoon geen woorden voor wat haar gebeurde. Ze kende geen woorden voor de mishandelingen en het misbruik dat ze meegemaakt had. Ze ontsnapte in een fantasie wereld. Ze sloot haar lijf af en voelde geen pijn. Ze was er vaak wel, maar toch ook weer niet. Op den duur kon ze ook niet huilen. Niet boos worden. Ze was ook zelden echt blij. Wat ze wel kon was zichzelf aanpassen. Aanpassen aan wat ze dacht dat van haar verwacht werd.

Haar enige middel om haar gevoel uit te drukken was kunst. Tekenen. Lijnen op papier zetten. Met potlood. Met olie-pastel. De lijnen uitwerken. Niet nadenken. Gewoon doen. Dat was haar stem. Haar weg naar betere hulp. Haar weg naar erkenning en herkenning. Haar weg naar woorden. Haar verhaal.

Ik ben Maartje Sofia. Ik ben mijn hele jeugd aan het overleven geweest. Tot ik er zelf een eind aan maakte op mijn 25ste. Toen ik de stap durfde te zetten om te breken met mijn familie. Te vluchten met mijn dochter. Toen had ik de woorden. Woorden om te vertellen dat ik hulp nodig had. Woorden die tot leven zijn gekomen, dankzij onder andere de kunst. Kunst waarmee je woordeloos emoties kunt delen.

Nu gaat het goed met mij. Natuurlijk ervaar ik nog regelmatig de gevolgen van mijn jeugd. Maar ik kan huilen als ik verdrietig ben. Boos zijn en dit goed in zetten. Lachen, zomaar spontaan uit het niets. Doen waar ik zelf zin in heb want ik heb tegenwoordig een eigen mening. Ik zet mijzelf ook in voor andere vrouwen. Vrouwen die nog geen stem hebben op diverse manieren.

Hier zou ik graag een aantal van mijn tekeningen delen. In de hoop dat het woordeloos iemand kan helpen. In de hoop dat het woordeloos iemand inzicht kan geven. Iemand die het ook meegemaakt heeft. Iemand die iets anders meegemaakt heeft. Iemand die wilt helpen en zich beter wilt inleven misschien. Iemand, wie dan ook.
Soms zijn woorden niet genoeg. Soms zijn woorden alles. Kunst is de plek er tussen in.

Gabriel Orion Marie is overlevende van 16 jaar lang ernstig seksueel, lichamelijk, emotioneel en psychisch misbruik en martelingen. Op zeer jonge leeftijd is haar persoonlijkheid in vele verschillende delen gefragmenteerd doordat haar vader haar duizenden keren verkrachtte en martelde. Hij verkocht haar als kind prostitué aan andere mannen. Zij is misbruikt voor kinderpornografie en ze is gedwongen te kijken terwijl haar zus werd verkracht en gemarteld. Uiteindelijk overleed haar vader aan de gevolgen van alcoholisme en ze vluchtte naar de andere kant van het land, waar zij vele jaren woonde.

Toen ze begin 40 was werd ze opnieuw slachtoffer van geweld waardoor ze een ernstige zenuwinzinking kreeg. Met behulp van een hele goede vriend vond ze een geweldige, zeer getalenteerde therapeut die voor een aantal jaren zeer intensief met haar werkte. Tijdens het helingsproces gebruikte ze schilderen en tekenen om de verschrikkingen van haar jeugd te vertellen. De uiting door middel van schilderen en tekenen luchtte haar op en gaf haar genezing en vrijheid.

Nu wil ze graag haar schilderijen delen / laten zien in de hoop anderen te bemoedigen en hoop te geven.

Ik ben een vrouw van 50 jaar en heb 2 kinderen, een dochter en een zoon. Mijn leven is van jongs af aan niet over rozen gegaan, sterker nog, kort geleden zat ik nog in een relatie waar ik mezelf niet kon zijn en het gevoel had dat ik zou verdrinken. Getraumatiseerd en zonder eigenwaarde heb ik me met mijn laatste stukje energie los weten te trekken uit een uitzichtloos bestaan en heb ik hulp gezocht.

Deze hulp is de ommekeer in mijn leven en nu ik 3 maanden verder ben zie ik voorzichtig de zon weer knipogen naar mij, leer ik mijn innerlijke te begrijpen en durf ik mezelf te zijn. Ondanks dat ik altijd een creatieve kant heb gehad werd hier nooit veel aandacht aan besteed. Sinds 2 maanden neem ik de kwast ter hand en wat mijn mond niet kan uitspreken vertel ik via mijn doeken. Ik teken niets voor, ik kleur een doek en als vanzelf strijkt mijn kwast over het doek tot daar het verhaal staat wat mij blijkbaar op dat moment bezig houd.

Sommige doeken zijn grillig, sommige doeken vrolijk, sommige druk, andere rustig. Het komt zoals het komt en daar heb ik nu vrede mee. Ik praat via mijn schilderijen, blokkades vallen weg en er komt steeds meer ruimte voor verwerking al zijn er nog heel wat drempels te nemen op dat gebied. Ik leef in het heden, durf aan de toekomst te denken en draag mijn verleden met me mee als een chaotische last waar orde in geschept moet worden om met mezelf te kunnen leven en mezelf te kunnen accepteren.

De onbeschrijflijke schade zal nooit herstelt kunnen worden, maar ik wil geen slachtoffer meer zijn. Ik wil gaan staan voor wie ik ben en met mijn werk een zichtbare bijdrage leveren tegen geweld en misbruik.