Tag Archief van: lotgenoten



In Arnhem wordt 24 juni a.s. een LOTGENOTENDAG georganiseerd. Sprekers zijn: Irma van Kessel (Trauma in het lijf en de pijn reset methode) en Esther Veerman van Stichting Kunst uit geweld (Leven met de littekens van seksueel misbruik)
Na de lunch zijn er vijf workshops:
Irma van Kessel – hand en voet massage (relaxaday , massagetherapie & coaching)
Maaike Bloemsma – Creatieve verwerking
Ivonne Meeuwsen – Partners in beeld
Mariël Groenen – Levenswiel
Esther Veerman – Wat geeft mijn leven een beetje kleur? (creatieve workshop)
Na afloop is er tijd voor ontmoeting met een hapje/drankje.
De kosten zijn €15,- (mocht dat problemen geven, geef je dat dan even aan?)
Nadat je jezelf hebt opgegeven, krijg je informatie betreffende de workshops en de betaling.
Eventuele dieetwensen kun je dan ook aangeven via de mail.
Voor informatie of aanmelden: info@helendonderweg.nl /0646175483 .

In de zomer van 2011 ben ik (Esther Veerman) met mijn gezin (Alexander en zoon Sietse) naar New York gereisd. Het was een aantal jaren na 9-11. Op zich al enorm indrukwekkend om in Manhattan te zijn zo kort na de vreselijke gebeurtenissen die zich daar hadden afgespeeld.

Al enkele jaren werden op een Campus even buiten New York een grote Internationale Tentoonstelling georganiseerd voor slachtoffers van seksueel misbruik van over de hele wereld.

Voor deze tentoonstelling heb ik me opgegeven en eigen werk opgestuurd en besloten ook de tentoonstelling te bezoeken. De indruk die de tentoonstelling maakte was overweldigend. Het maakte stil. Intens verdrietig, maar ook boos. Hoe konden mensen elkaar zoveel leed aandoen?

We hebben uren langs de vele schilderijen, beelden en foto’s rondgelopen. Stil, heel stil. Ik herinner me dat het een stilte was die aan de ene kant zwaar en vol verdriet was, maar ook van elkaar was, niet alleen. Het is heel moeilijk om er woorden aan te geven.

Toch hebben we een aantal lotgenoten gesproken. Soms met handen en voeten. Maar wat begrepen we elkaar goed. Dat was voor mij voor het eerst. Ik had niet veel taal. Zeker niet in het Engels. En ik was dood verlegen. Teruggetrokken verlegen. Eenmaal thuis maakte het me echter ook sterk.

Niet alleen die tentoonstelling maar ook het contact dat ik kreeg met een mevrouw in Amerika, Marilyn van Derbur. Zij werd Miss America in 1958. Maar haar vader heeft haar in haar kindertijd misbruikt. Dat kwam uit toen zij 53 jaar oud was. Het stond overal in de krant. In eerste instantie werd zij niet geloofd. Tot haar zus zei: Hij deed het bij mij ook. Mij trof enorm dat zij zei: “Als men mij al nauwelijks gelooft, wie gelooft dan een kind?”

Ik heb op aanraden van mijn therapeut haar boek gelezen en contact met haar gekregen.

Het bezoeken van de tentoonstelling in New York en het contact met Marilyn van Derbur heeft me intens geïnspireerd.

Zo ben ik terug in Nederland op zoek gegaan naar een manier om hier tentoonstellingen te organiseren. En sinds november 2011 doen we dat als Stichting Kunst uit geweld. Met een enthousiaste vastberaden groepje mensen. Sommigen achter de schermen, anderen meer praktisch en op de voorgrond. Vaak samen met burgerlijke gemeenten.

Ons doel is om de gevolgen van huiselijk geweld en seksueel misbruik te laten zien door middel van kunst. Lotgenoten met elkaar in contact te brengen tijdens de tentoonstellingen en burgers en professionals meer te weten te laten komen over de gevolgen van geweld. En we hopen dat zo mensen meer en eerder over de drempel durven komen met hun verhaal. Of , nog beter, dat we geweld helpen voorkomen. Want, het moet echt de wereld uit.

Weet je hoe ik weet dat het licht er is?
Aan het eind van al het donkere verdriet.
Dat het een tunnel is en niet een muur.
Dat er een doorgang is ook al zie ik die niet.

Er zijn mij mensen voorgegaan
Huilend, schreeuwend bij een zwarte muur.
Tot ze een doorgang vonden.
Een tunnel uit hun duister uur.

Ze zeggen mij dat het bestaat.
Op hun ervaringen vertrouwen.
Licht aan het einde van de tunnel.
Daar mag ik aan mijn toekomst bouwen.

Mijn naam is Tirza Rozema. In mijn kindertijd ben ik slachtoffer geworden van seksueel misbruik en lichamelijke en geestelijke mishandeling. Jaren lang heb ik gezwegen en al mijn emoties weggedrukt. Nu vind ik dat ik mag praten en mijn emoties mag tonen maar door mijn verleden lukt dat vaak niet, ik blokkeer als ik probeer te praten of als mijn emoties omhoog komen.

Ik heb ontdekt dat ik door middel van dichten wel mijn verhaal kan vertellen en mijn emoties kan uiten. Onder pseudoniem Hope Feniks plaats ik al gedichten op Facebook en daar krijg ik veel reacties op van lotgenoten die er wat aan hebben om mijn gedichten te lezen. Daarom vind ik het mooi dat ik nu de mogelijkheid krijg mijn gedichten hier te plaatsen.