Tag Archief van: licht


Wat wil ik graag het licht ontvangen,
Maar de kloof is vaak zo groot.
Wat wil ik graag de liefde voelen,
Maar dat mag niet van mijn hoofd.
Wat wil ik me graag geliefd weten,
Maar stemmen zeggen, nee, jij niet.
Wat wil ik graag weer opstaan.
Maar de put is veel te diep.

Maar heel soms in een zonnestraal,
de warmte in mijn gezicht.
Dan voel ik soms de liefde stromen,
die liefde raakt mij dan gericht.
En dan weer in een regenboog.
En even dan voor mij alleen
Met open handen durven te ontvangen.
De kleuren van het licht.

Enkel duister om mij heen.
Er is alleen een zwarte nacht.
Beloftes over licht na duister?
De angst en wanhoop heeft nu macht.

Enkel duister om mij heen
Niet eens een sterretje in het zwart
Men zegt dat echt het licht weer komt.
Ik weet het niet, ben te verward.

Enkel duister om mij heen.
Naar God geroepen in de nacht.
Beloofde licht is weer gekomen.
Hij geeft de rust waar ik naar smacht.

Zware stenen stapelen zich op
Huilend duw ik ze opzij
Zwaar vallen ze op me neer.
Ik vecht steeds door maar ben nooit vrij.

Donkere wolken om mij heen
Ontnemen mij nu al het zicht
Duister dreigend om mij heen
Nergens zie ik nog het licht

Ik wil heus vechten voor mijn leven
Moedig strijden in de nacht
Maar mag ik soms een dagje vrij
Dat al de pijn heel even wacht

Ik wil heus strijden voor geluk
Maar mag ik echt gelukkig zijn
Zullen de angsten mij verlaten
Of blijf ik altijd bang en klein

Weet je hoe ik weet dat het licht er is?
Aan het eind van al het donkere verdriet.
Dat het een tunnel is en niet een muur.
Dat er een doorgang is ook al zie ik die niet.

Er zijn mij mensen voorgegaan
Huilend, schreeuwend bij een zwarte muur.
Tot ze een doorgang vonden.
Een tunnel uit hun duister uur.

Ze zeggen mij dat het bestaat.
Op hun ervaringen vertrouwen.
Licht aan het einde van de tunnel.
Daar mag ik aan mijn toekomst bouwen.

“Onontkoombaar verdriet”

Een jonge vrouw worstelt met haar gevoelens omtrent haar relatie,
het ene moment gekoesterd, het andere moment uit de gratie.

De momenten van geluk worden nu vaker overspoeld door pijn en verdriet,
in het begin van de relatie was dit dilemma er nog niet.

Angst en verdriet werden door hoop en vergeving gecompenseerd,
maar is een breekbare muur die in de loop van de tijd is verweerd.
De periodes van angst en pijn komen nu vaker en langer voor,
dit heeft zij inmiddels na jaren van ondervinding wel door.

De wederkerende momenten van spijt maken het niet meer goed,
hoop en vergeving is iets wat het eenvoudig niet meer doet.
Haar gedachten draaien in een cirkel zonder uitweg rond,
zij is nu heel duidelijk geestelijk ernstig gewond.

Verschuilen achter een muur van hoop en vergeving werkt niet meer,
er is haar nu te vaak pijn gedaan, keer op keer.
Heel langzaam beseft ze dat zij haar man moet verlaten,
maar uit angst durft zij daar met niemand over te praten.

Heel voorzichtig tuurt zij vanuit de duisternis naar het licht,
eindelijk neemt ze de moedige stap, heel doelgericht.