Tag Archief van: huiselijk geweld

Campagne tegen huiselijk geweld

Stichting Kunst uit geweld organiseert samen met gemeente Veenendaal tentoonstelling! Deze week is er in gemeente Veenendaal een belangrijke campagne tegen huiselijk geweld van start gegaan. Lees meer

Mijn naam is Irina. Ik ben geboren op 30 april 1963 in Zaragoza, autonome deelstaat Aragón. Ik verwerk mijn ervaringen van geweld via deze tabletten met kleine barbiepopjes.
In Spanje is het ontzettend moeilijk om aandacht te vragen voor de gevolgen van huiselijk en/of seksueel geweld, vandaar dat ik dit nu via Kunstuitgeweld.nl doe om zo toch met mijn verhaal naar buiten te komen.

Na jarenlang strijden, begint het leven weer een beetje vorm te krijgen. Dat is de invloed van een jeugd met huiselijk geweld, gebrek aan emotionele aandacht, en helaas ook seksueel geweld.
Vooral het niet in de openbaarheid brengen, wat een soort tweede natuur is, is iets wat moet worden veranderd, vandaar mijn bijdrage aan deze topsite.

Het huiselijke geweld, en ook het seksuele geweld, zit al generaties lang in onze familie. Dit betekent een jeugd met van baby(!) af aan seksueel misbruik door onder andere mijn oudoom, wat in de loop der jaren steeds gewelddadiger werd, en uitgebreid tot een grote groep mannen, omdat het nu eenmaal geld opleverde. Aangezien mijn ouders ook slachtoffer zijn, hebben zij dit niet op tijd kunnen stoppen. De schade die zijzelf hebben opgelopen in hun verleden, heeft niet bepaald een gunstige bijdrage geleverd in de thuissituatie: alcohol, geweld en emotionele verwaarlozing.

Dit heeft voor mij een versplinterd zelf veroorzaakt, wat jarenlange therapie vergt om mee om te leren gaan, en weer een beetje te herstellen. Nu eindelijk, na letterlijk tientallen jaren aan hulp, begint er licht aan de horizon te komen, en kan ik meer genieten van m’n heerlijke huidige leven: man, zoon, dochter, huisje, boompje, beestje. Het zou eens tijd worden op m’n 52ste!

Mijn naam is Marilyn van Raaij, een 35 jarige Zwolse en de ene helft van het Zwolse kunstkoppel.
Mijn “band” met geweld is dat ik een relatie van 5,5 jaar achter de rug heb waarin veel huiselijk geweld, in alle vormen, voor kwam.

Na deze 5,5 jaar ben ik in een zeer diep dal terecht gekomen.
Het verwerken van alles viel me zeer zwaar… Na enige tijd kreeg ik een nieuwe relatie met een hele lieve man.. Iets wat mij op dat moment vreemd was als het een relatie betrof.
Gelukkig bezat hij veel geduld en rust. Samen hebben we flink wat mee gemaakt omtrent de verwerking van mijn vorige zeer heftige relatie.

Alles bij elkaar heb ik toch wel 10 jaar nodig gehad om de ECHTE Marilyn weer terug te vinden.
Mijn partner en het maken van kunst heeft mij hier heel erg bij geholpen. Ik creëerde rust in mijn innerlijk en van daaruit ontstond er een hele vrolijke kleurrijke wereld waarin ik op leefde en die mij energie gaf. Een wereld die ik een ieder zo gun! Kleuren kunnen namelijk erg veel voor mensen betekenen. Mijn wens is dan ook om mijn met kunst de wereld een stukje mooier te maken.

Graag nodig ik u uit om dit zelf te ervaren.

Jos Debije, geboren op 11 oktober 1963 wonende te Zwolle.

Sinds een kleine twee jaar als autodidact de kwast opgenomen om mijn gedachten en beelden, op mijn geheel eigen wijze, aan het doek toe te vertrouwen.

Na een redelijk bewogen leven, mijn rust gevonden bij mijn partner die heel direct betrokken is geweest bij huiselijk geweld. We zijn samen door het proces gegaan om haar huiselijk geweld verleden, een plek te geven.

Ik schilder veelal in vrolijke kleuren en ongedwongen taferelen, laat ik mijn hart spreken en mijn fantasie de vrije loop en zo ontstaat een creatie die, naar mijn wens, bijdraagt aan een iets heldere, vrolijke wereld. Een wereld zoals die zou moeten zijn….
Jos Debije…..aangenaam !

In 1972 ben ik op de Veluwe ter wereld gekomen. Ik ben zeer gelukkig met Ron getrouwd en heb twee fantastische zonen!

In mijn verleden heb ik meerdere malen te maken gehad met huiselijk geweld in verschillende vormen.
Dit heeft mij anders naar mijzelf doen kijken en ik kan met grote stelligheid zeggen dat ik er een sterker en mooier mens door ben geworden.

Ik ben geen slachtoffer, ik ben Simone, een mens…

Rachel werkt met heel teer materiaal, ze werkt met zand.

Links op het schilderij staat de zus van Rachel; Heather. Zij stierf toen zij 7 jaar oud was. Mw. Milano en haar zus zijn overlevenden van seksueel misbruik. Dit misbruik begon op 4 jarige leeftijd. Heather was 1 jaar en 10 dagen ouder dan Rachel.
Achter het Symbool van Bewustzijn / Besef is uitgebeeld hoe de omstandigheden waren waarin de zusjes leefden: seksueel misbruik, ernstige verwaarlozing en huiselijk geweld met de dood van Heather tot gevolg.

Hierboven zie je het binnenste kunstwerk, welke je bijna niet kunt zien door de smalle opening tussen de twee front panelen met het Symbool van Bewustzijn / Besef, als de panelen gesloten zijn.
De geheime deur zie je aan de linkerkant, boven de man met bril en met de persoon die zich uitstrekt. Het boek is verborgen achter een gescharnierd deurtje.
De foto laat het open geklapte kunstwerk zien en de foto boven laat de achterkant zien.

Ik ben geboren in 1965 in Harderwijk en was als kind altijd al aan het tekenen en aan het fotograferen. Later is dat schilderen geworden en het digitaal bewerken van eigen foto’s en schilderijen. De beide disciplines vullen elkaar erg goed aan en gaan vaak zelfs samen in 1 werkstuk.

De ruwe beelden ontstaan in eerste instantie eigenlijk altijd intuïtief. Ik heb gemerkt dat het erg therapeutisch werkt om op die manier te schilderen en ontdekte dat de hand, gestuurd door het onbewuste, vaak meer weet dan het hoofd. Door het analyseren van mijn abstracte werk kom ik meer te weten over mijzelf en naarmate ik duidelijker ga zien wat het voor mij betekent, krijg ik ook meer de behoefte om dit te delen en wordt het werk ook minder abstract maar blijft er altijd voldoende ruimte voor een eigen interpretatie bij de kijker.

Het is vaak een proces van maanden waarin het werkstuk steeds verandert en groeit, voordat ik weet dat het af is. Ik wissel graag van gedachten over mijn werk en wat het voor mij en de kijker betekent. Ik heb dan graag dat de ander het initiatief neemt om te voorkomen dat ik het een of ander al van te voren invul. Ik houd de ander graag een spiegel voor en heb hier met 2 werken dan ook letterlijk voor gekozen. Een kunstwerk van mij, kan voor de ene persoon heel confronterend en/of zelfs choquerend zijn (ook al is dat laatste nooit mijn intentie) en voor de ander heel onschuldig, heb ik gemerkt. Ik vind dat fascinerend en leerzaam.

Het afgelopen jaar heb ik veel met slachtoffers van seksueel en huiselijk geweld gesproken en mij er over verbaasd dat velen van hen zich schamen, terwijl dat alleen voor de dader op zijn plaats is. Daarom hoop ik dat mijn werk er enigszins toe bijdraagt dat een slachtoffer van misbruik zich sterk kan maken om de betreffende daden aan de kaak te stellen. De enige houding die volgens mij past en bijdraagt tot genezing van het slachtoffer, voor zover dat mogelijk is.