Tag Archief van: herkenning

Een vrouw die eindelijk leeft. Een vrouw die misbruikt en mishandeld is door haar eigen moeder.
De vader praatte het gedrag van de moeder goed. Ze wist zelf niet dat het verkeerd was. Ze was zo opgegroeid. Het was zoals het was.

Aan de buitenkant klopte alles: Het perfecte gezinnetje. Ze haalde goede cijfers op de basisschool. Ze kon naar het VWO. Signalen waren er wel. Ze werd een “standbeeld” genoemd als ze weer eens bevroor op het schoolplein. Maar ze was ook netjes gekleed. Welbespraakt en gemanierd. Ze had nu eenmaal te veel fantasie, vertelde haar ouders regelmatig aan haar en aan anderen. In de pubertijd kwam verwarring. Ze twijfelde aan haar leven thuis maar was ook loyaal. Ze begreep het niet en wist niet hoe ze moest praten. Ze weet het aan zichzelf. Ze werd jong moeder op haar 19e. Steeds meer verwarring. Vage beelden. Gevoelens. Verre emoties. Alles in stukjes opgedeeld.

Zoals een puzzel. Een grote puinhoop stukjes, zonder enige overzicht. Ze kon het niet begrijpen omdat ze het niet kon vertellen. Ze wist geen woorden. Ze was niet dom. Ze beheerste de taal heel goed. Maar ze wist gewoon geen woorden voor wat haar gebeurde. Ze kende geen woorden voor de mishandelingen en het misbruik dat ze meegemaakt had. Ze ontsnapte in een fantasie wereld. Ze sloot haar lijf af en voelde geen pijn. Ze was er vaak wel, maar toch ook weer niet. Op den duur kon ze ook niet huilen. Niet boos worden. Ze was ook zelden echt blij. Wat ze wel kon was zichzelf aanpassen. Aanpassen aan wat ze dacht dat van haar verwacht werd.

Haar enige middel om haar gevoel uit te drukken was kunst. Tekenen. Lijnen op papier zetten. Met potlood. Met olie-pastel. De lijnen uitwerken. Niet nadenken. Gewoon doen. Dat was haar stem. Haar weg naar betere hulp. Haar weg naar erkenning en herkenning. Haar weg naar woorden. Haar verhaal.

Ik ben Maartje Sofia. Ik ben mijn hele jeugd aan het overleven geweest. Tot ik er zelf een eind aan maakte op mijn 25ste. Toen ik de stap durfde te zetten om te breken met mijn familie. Te vluchten met mijn dochter. Toen had ik de woorden. Woorden om te vertellen dat ik hulp nodig had. Woorden die tot leven zijn gekomen, dankzij onder andere de kunst. Kunst waarmee je woordeloos emoties kunt delen.

Nu gaat het goed met mij. Natuurlijk ervaar ik nog regelmatig de gevolgen van mijn jeugd. Maar ik kan huilen als ik verdrietig ben. Boos zijn en dit goed in zetten. Lachen, zomaar spontaan uit het niets. Doen waar ik zelf zin in heb want ik heb tegenwoordig een eigen mening. Ik zet mijzelf ook in voor andere vrouwen. Vrouwen die nog geen stem hebben op diverse manieren.

Hier zou ik graag een aantal van mijn tekeningen delen. In de hoop dat het woordeloos iemand kan helpen. In de hoop dat het woordeloos iemand inzicht kan geven. Iemand die het ook meegemaakt heeft. Iemand die iets anders meegemaakt heeft. Iemand die wilt helpen en zich beter wilt inleven misschien. Iemand, wie dan ook.
Soms zijn woorden niet genoeg. Soms zijn woorden alles. Kunst is de plek er tussen in.

Mijn naam is Dieke de Jong ( Welsum, 1959). Ik ben moeder van 3 dochters en woon met mijn gezin in Delft. Ik ben als gitarist en gitaardocent werkzaam in Delft en Leiden. Muziek is voor mij de creatieve wind die aan het leven kleur en beweging geeft.

Ik wil lessen geven die inspireren. Vooral bijzondere mensen, mogelijk met een handicap, hebben mijn speciale aandacht.
Vorig jaar kreeg ik een burn-out, en het bleek dat een onverwerkt trauma daar mede de oorzaak van was.
Op vijf, zes jarige leeftijd ben ik onder bedreiging verkracht door een vreemde. Omdat ik zo jong was, had ik geen woorden voor wat er gebeurd was, en kon het aan niemand vertellen. Ook speelde daarbij angst een grote rol: angst om gestraft te worden (door de dader) als ik het zou vertellen.

Door de ontdekking dat deze gebeurtenis nog steeds als een trauma in mij ondergronds werkzaam was, begreep ik steeds meer mijn terugkerende depressies, angstgevoelens en een basisgevoel van eenzaamheid en verlatenheid. Hierdoor ging ik de gedichten, die ik al jaren schrijf, in een heel ander licht zien en kon ik mijzelf beter begrijpen. Ik kreeg het idee om deze gedichten te delen: misschien zou dat ook anderen kunnen helpen, al was het maar door de herkenning en erkenning van onbegrepen emoties.

Het uitgeven van de gedichten heeft veel teweeggebracht: ik moest wel aan mijn ouders en andere familieleden vertellen wat mij was overkomen, lang geleden. Na 48 jaar zwijgen had ik de dwang van de naderende presentatie van het boekje nodig om hieraan te beginnen. Maar wat heeft het me goed gedaan. Voor mij heeft het schrijven, muziek maken veel betekenis: kunst transformeert, een emotie krijgt een bepaalde vorm, wordt verteerd door het scheppende proces. Dan is het klaar, maar het is nog niet af. Want de communicatie naar buiten, die ontbreekt nog.

Kunst vraagt erom bekeken, gelezen, gevoeld, gehoord te worden. Het naar buiten brengen van de getransformeerde emotie brengt verbinding tot stand. Verbinding met de buitenwereld, met jezelf, met je leven. Natuurlijk is het fijn en bevestigend wanneer mensen het omarmen. En toch is dat niet hetgeen waar het om gaat. Het gaat om het naar buiten dragen, er niet zelf mee blijven zitten op een eiland, maar durven de ramen en deuren open te gooien. Dat is de kern.

Hoe je ook met een trauma omgaat, er is altijd wel een deur die bij jou past, waardoor jij een manier vindt om verder te kunnen gaan. Wat ik geleerd heb, is dat de overtuiging dat ik het alleen moest verwerken in mijzelf, een valse overtuiging was ingegeven door angst. Angst om ermee naar buiten te komen. Ik hield mijzelf daarmee enorm voor de gek. Er mee worstelen, wel vertellen, wel mijn pijnpunten serieus nemen werkt bevrijdend, en zo wordt mijn leven weer van mij.

Esther Veerman schildert, tekent en beschrijft sinds 1983 dat wat in haar leeft. De binnenwerelden zochten al die tijd een weg naar buiten, zonder te weten wat het betekende om zo verborgen te leven. Pas na vele jaren werd meer en meer duidelijk dat zich in de jeugd vreselijke dingen hadden afgespeeld die nu een uitweg zochten. Veel daarvan heeft een weg naar buiten gevonden via schilderijen.

Voor mij zijn de schilderijen in de eerste plaats zo waardevol omdat ze emoties vertalen die ik heel moeilijk onder woorden kan brengen. De schilderijen zijn er vaak ook eerder dan de herinnering. Ze gaan er als het ware aan vooraf. Ze banen een weg voor mijn binnenwereld en leggen contact voordat ik stamelend woorden kan geven.

Ik hoop van harte dat mensen herkenning vinden en zich bemoedigd weten in dat zij niet alleen zijn in hun zoeken, in de eenzaamheid van hun intense emoties. Ik weet, ik heb ervaren hoe alleen ik was. In mijn weg van herstel, ontdek ik dat er anderen zijn die mij nu willen vertellen dat ik niet langer de enige ben, deze weg alleen hoef te gaan, deze levensweg. Er zijn mensen die een stukje mee oplopen, die willen steunen, luisteren, bemoedigen, herkenning willen geven, gids willen zijn waar nodig.