Esther Veerman schildert, tekent en beschrijft sinds 1983 dat wat in haar leeft. De binnenwerelden zochten al die tijd een weg naar buiten, zonder te weten wat het betekende om zo verborgen te leven. Pas na vele jaren werd meer en meer duidelijk dat zich in de jeugd vreselijke dingen hadden afgespeeld die nu een uitweg zochten. Veel daarvan heeft een weg naar buiten gevonden via schilderijen.

Voor mij zijn de schilderijen in de eerste plaats zo waardevol omdat ze emoties vertalen die ik heel moeilijk onder woorden kan brengen. De schilderijen zijn er vaak ook eerder dan de herinnering. Ze gaan er als het ware aan vooraf. Ze banen een weg voor mijn binnenwereld en leggen contact voordat ik stamelend woorden kan geven.

Ik hoop van harte dat mensen herkenning vinden en zich bemoedigd weten in dat zij niet alleen zijn in hun zoeken, in de eenzaamheid van hun intense emoties. Ik weet, ik heb ervaren hoe alleen ik was. In mijn weg van herstel, ontdek ik dat er anderen zijn die mij nu willen vertellen dat ik niet langer de enige ben, deze weg alleen hoef te gaan, deze levensweg. Er zijn mensen die een stukje mee oplopen, die willen steunen, luisteren, bemoedigen, herkenning willen geven, gids willen zijn waar nodig.