Tag Archief van: gedichten

Vinnie Nauheimer heeft uitgebreid geschreven over het onderwerp seksueel misbruik binnen de (katholieke) kerk. Zijn artikelen, gedichten en schilderijen zijn te vinden op websites over de hele wereld. Hij is de auteur van Epistles on Clergy Abuse; hierin staan op chronologische volgorde de brieven die hij in 8 jaar tijd heeft gestuurd naar bisschoppen om het seksueel misbruik door katholieke priesters aan de kaak te stellen.

Hij heeft een boek met gedichten geschreven: Silent Screams (Stille Schreeuw). Ook het toneelstuk ‘The Predator wore a Collar’ is van zijn hand. Zijn kruistocht tegen seksueel misbruik door priesters binnen de katholieke kerk, begon in 1998 toen hij de priester van zijn pastorie wilde laten verwijderen omdat deze heeft geprobeerd zijn zoon te molesteren in zijn eigen huis. Uiteindelijk is de priester uitgetreden in 2004. Sindsdien heeft Vinnie vele overlevenden geholpen met zijn kunstwerken en schrijfwerk.

Ik ben op 2 juli 1963 geboren te Monrovia in Liberia en heb het schilderen 5 jaar geleden ontdekt en ben autodidact. Op een zonnige vrijdag was ik onderweg van Duitsland naar Nederland en besloot in Duitsland mijn eerste verf spullen te kopen. De volgende dag ben ik gaan schilderen en mijn vrouw Simone was onder de indruk.

Zij heeft mij gestimuleerd om daarmee door te gaan. Mijn vrouw is later ook inspiratie voor een aantal van mijn werken en gedichten geweest. In de partnerkeuze had zij in het verleden geen geluk.
Zij heeft mij haar verhaal verteld van de mishandelingen, het stalken, de angst die daarmee gepaard gaat en het onbegrip dat daarbij hoort.

Dit heeft mij dermate emotioneel geraakt dat ik wel een aantal schilderijen en gedichten daarover moest maken! Feitelijk zijn de schilderijen een weergave van haar gevoelens en emoties van die tijd.
Toen Esther mij vroeg of ik met die schilderijen en gedichten mee wilde doen, twijfelde ik daar geen moment aan. Het is goed en noodzakelijk om dit onder de aandacht te brengen.

Askoa, die zich bedient van het pseudoniem Sombra (schaduw), is 38 jaar geleden geboren in Bilbao (Spaans Baskenland). Ze draagt de sporen van een gruwelijke jeugd, vol fysiek geweld, seksueel misbruik en verwaarlozing.

In haar huwelijk herhaalde zich het scenario van geweld en verkrachting. Ze is gescheiden, en woont nu in een rustig provinciestadje in de uitlopers van de Pyreneeën in Noord Spanje met haar zoon, dochter en twee huisdieren. Ze werkt in de verzorging en probeert haar leven weer op de rails te krijgen. Haar kunstuitingen helpen haar daarbij.

Het luisteren naar muziek helpt haar om de woordenstroom op gang te brengen bij het schrijven van haar gedichten. Schilderen doet ze daarentegen het liefst in stilte, in de nachtelijke uren.

Mijn naam is Marjelle en ik ben 43 jaar oud. Ik woon sinds kort in het dorp Diessen, ten zuiden van Tilburg. Deze plek heb ik bewust uitgekozen om nog meer innerlijk tot rust te komen, de rust die ik nodig heb om mijn ervaringen te verwerken tot kunst.

Het woord ‘kunstenaar’ vind ik een wat beladen term, het roept bij mij meteen het beeld op van iemand die een atelier heeft en zijn/haar brood verdient met het maken van maatschappelijk gewaardeerde kunstwerken. Dat doe ik niet, maar ik heb van mijn huiskamer wel een soort van werkruimte gemaakt waar ik enerzijds mediteer of dans of muziek maak om tot mezelf te komen, anderzijds werk aan mijn liedjes of bv een dans die ik aan het maken ben. Het ligt vaak in elkaars verlengde maar ik heb niet altijd de rust en de ruimte van binnen om te werken aan mijn creaties.

Gedichten schrijven doe ik al vanaf mijn zesde en dat is uitgegroeid tot een uitgekristalliseerde vorm van zelfexpressie die me enorm helpt om mijn innerlijk leven te begrijpen, te doorvoelen, te duiden, en om te zetten in betekenisvolle woorden. Ik krijg daar gelukkig veel goede reacties op krijg, want het is belangrijk voor me dat ik ook gelezen wordt en als ik mensen steun en troost kan geven via mijn gedichten geeft dat ook een stuk zin en betekenis aan alles wat ik nu ervaar en wat ik heb meegemaakt.

Mijn gezin was alles behalve veilig omdat mijn moeder hysterisch, tegen het psychotische aan kon worden en veel schade heeft aangericht als ze zo was, zowel emotioneel , fysiek als seksueel. Ik heb angsten gehad als kind, en een flinke angststoornis overgehouden aan alles waar ik in mijn vroege kinderjaren mee geconfronteerd werd. Mijn vader was alles voor ons maar moest niet zoveel hebben van mijn emoties, waardoor ik die heb leren onderdrukken, en steeds meer alleen het lieve en slimme meisje werd wat hij graag zag. Gelukkig heb ik langzaam door steeds betere afgestemde begeleiding geleerd mijn emoties serieus nemen en te uiten, een eerste stap richting verwerking….

Mijn gedichten helpen me vooral om alles te laten zijn zoals het is, alle mooie en misvormde kanten van mijn persoonlijkheid, en alles wat dat oproept, alle processen van vast komen te zitten en weer bevrijd worden, alles mag er zijn als ik een gedicht schrijf, en dat ervaar ik uiteindelijk als het meest helend. Daar zit voor mij ook de verbinding met het spirituele, want alleen het goddelijke in ons of om ons heen is in staat tot zo’n oneindig groot mededogen, waarin geen goed of fout bestaat.

Mijn naam is Dieke de Jong ( Welsum, 1959). Ik ben moeder van 3 dochters en woon met mijn gezin in Delft. Ik ben als gitarist en gitaardocent werkzaam in Delft en Leiden. Muziek is voor mij de creatieve wind die aan het leven kleur en beweging geeft.

Ik wil lessen geven die inspireren. Vooral bijzondere mensen, mogelijk met een handicap, hebben mijn speciale aandacht.
Vorig jaar kreeg ik een burn-out, en het bleek dat een onverwerkt trauma daar mede de oorzaak van was.
Op vijf, zes jarige leeftijd ben ik onder bedreiging verkracht door een vreemde. Omdat ik zo jong was, had ik geen woorden voor wat er gebeurd was, en kon het aan niemand vertellen. Ook speelde daarbij angst een grote rol: angst om gestraft te worden (door de dader) als ik het zou vertellen.

Door de ontdekking dat deze gebeurtenis nog steeds als een trauma in mij ondergronds werkzaam was, begreep ik steeds meer mijn terugkerende depressies, angstgevoelens en een basisgevoel van eenzaamheid en verlatenheid. Hierdoor ging ik de gedichten, die ik al jaren schrijf, in een heel ander licht zien en kon ik mijzelf beter begrijpen. Ik kreeg het idee om deze gedichten te delen: misschien zou dat ook anderen kunnen helpen, al was het maar door de herkenning en erkenning van onbegrepen emoties.

Het uitgeven van de gedichten heeft veel teweeggebracht: ik moest wel aan mijn ouders en andere familieleden vertellen wat mij was overkomen, lang geleden. Na 48 jaar zwijgen had ik de dwang van de naderende presentatie van het boekje nodig om hieraan te beginnen. Maar wat heeft het me goed gedaan. Voor mij heeft het schrijven, muziek maken veel betekenis: kunst transformeert, een emotie krijgt een bepaalde vorm, wordt verteerd door het scheppende proces. Dan is het klaar, maar het is nog niet af. Want de communicatie naar buiten, die ontbreekt nog.

Kunst vraagt erom bekeken, gelezen, gevoeld, gehoord te worden. Het naar buiten brengen van de getransformeerde emotie brengt verbinding tot stand. Verbinding met de buitenwereld, met jezelf, met je leven. Natuurlijk is het fijn en bevestigend wanneer mensen het omarmen. En toch is dat niet hetgeen waar het om gaat. Het gaat om het naar buiten dragen, er niet zelf mee blijven zitten op een eiland, maar durven de ramen en deuren open te gooien. Dat is de kern.

Hoe je ook met een trauma omgaat, er is altijd wel een deur die bij jou past, waardoor jij een manier vindt om verder te kunnen gaan. Wat ik geleerd heb, is dat de overtuiging dat ik het alleen moest verwerken in mijzelf, een valse overtuiging was ingegeven door angst. Angst om ermee naar buiten te komen. Ik hield mijzelf daarmee enorm voor de gek. Er mee worstelen, wel vertellen, wel mijn pijnpunten serieus nemen werkt bevrijdend, en zo wordt mijn leven weer van mij.