Tag Archief van: emdr

[xyz-ihs snippet=”Blootgelegd—Geeft-trauma-een-gezicht”]

Beschrijving
Blootgelegd toont in woord en beeld de portretten van dertig mensen die heel verschillende traumatiserende gebeurtenissen hebben meegemaakt: van oorlogsgeweld tot de watersnoodramp, van seksueel misbruik tot het verlies van een kind of de moord op een ouder. Welke impact heeft zo’n schokkende gebeurtenis? En hoe pakt iemand de draad van het leven daarna weer op? De geportretteerden geven ons een kijkje in hun ziel. Ze tonen hun kwetsbaarheid en hun veerkracht. Ze geven trauma een menselijk gezicht.

Ieder portret, hoe persoonlijk ook, staat ook voor de verhalen van véle anderen in vergelijkbare situaties, voor wat mensen op veel grotere schaal in onze samenleving ervaren. Daarom zijn bij ieder portret feiten, cijfers en extra informatie opgenomen. Het boek bevat daarnaast de visies van een aantal gezaghebbende deskundigen.

Met Blootgelegd maken Marijke Kolk (journalist) en Margriet Wentink (traumadeskundige) de persoonlijke en maatschappelijke gevolgen van trauma zichtbaar, om zo bij te dragen aan een grotere verdraagzaamheid en verbondenheid in onze samenleving, want als we elkaars kwetsbaarheden kunnen zien gaan we anders naar de ander kijken.

Alle interviews zijn gehouden door studenten Journalistiek van de Hogeschool Utrecht, als onderdeel van de Honourscursus Het Psychologisch Interview – Journalistiek en Trauma. De foto’s van de geïnterviewden zijn gemaakt door fotograaf Mascha Jansen.

Na een arbeidzaam leven in Nederland verhuisde Marycoba (1953) in 2006 naar Spanje. In haar geboorteland volgde ze diverse therapieën om te leren leven met het in haar prille jeugd opgelopen trauma van seksueel misbruik (hypnose, haptonomie). Ze was een aantal jaren als redactielid betrokken bij het tijdschrift van de toenmalige VSK (Vereniging tegen Seksuele Kindermishandeling) en besloot in 2011 om op lokaal niveau een soortgelijke lotgenotenvereniging op te richten in haar nieuwe thuisland: Asociación Cebrero. Ze merkte al gauw dat het trauma nog niet voldoende verwerkt was en is opnieuw hulp gaan zoeken bij een psychologe die werkt met EMDR. Sinds ze weer in therapie is, voelt ze af en toe de behoefte om de thema’s die haar bezig houden plastisch te verbeelden in de vorm van collages.

“Dat kindje, die baby, dat ben ik zelf ten tijde van het misbruik, hoewel ik hier uiteraard geen concrete herinneringen aan heb. Die rubberen handschoen verbeeldt de betasting door mijn vader. In de tweede collage heb ik mijn innerlijke baby als het ware begraven. Toen ik een keer na een psychologisch consult in het zwembad mijn baantjes trok, bedacht ik die serie over de verdronken baby, die weer naar boven komt drijven, overeind krabbelt en hulp zoekt. De gouden hand is de volwassen, huidige versie van mezelf, die niets liever wil dan de baby in mij koesteren, maar daar niet altijd contact mee kan maken. Of beter gezegd: als de gevoelens van angst en verdriet mij overweldigen, is het moeilijk te beseffen dat ik meer ben dan dat gevoel, en dat mijn grotere, wijzere ik de baby in mij kan troosten. Heel soms lukt dat wel, en dat is waar ik naar streef in de therapie. Naar integratie van al mijn gedissocieerde delen.

Ik maak de collages op een ondergrond van zwarte A4-tjes met bloemistenpapier, dat eigenlijk het midden houdt tussen papier en stof, heel mooi materiaal. Ik kan niet tekenen, maar zo intuïtief bezig zijn met knippen en plakken is voor mij een fijne manier om met mijn gevoelens in contact te komen en ze te verwerken.”