Mijn naam is Marjelle en ik ben 43 jaar oud. Ik woon sinds kort in het dorp Diessen, ten zuiden van Tilburg. Deze plek heb ik bewust uitgekozen om nog meer innerlijk tot rust te komen, de rust die ik nodig heb om mijn ervaringen te verwerken tot kunst.

Het woord ‘kunstenaar’ vind ik een wat beladen term, het roept bij mij meteen het beeld op van iemand die een atelier heeft en zijn/haar brood verdient met het maken van maatschappelijk gewaardeerde kunstwerken. Dat doe ik niet, maar ik heb van mijn huiskamer wel een soort van werkruimte gemaakt waar ik enerzijds mediteer of dans of muziek maak om tot mezelf te komen, anderzijds werk aan mijn liedjes of bv een dans die ik aan het maken ben. Het ligt vaak in elkaars verlengde maar ik heb niet altijd de rust en de ruimte van binnen om te werken aan mijn creaties.

Gedichten schrijven doe ik al vanaf mijn zesde en dat is uitgegroeid tot een uitgekristalliseerde vorm van zelfexpressie die me enorm helpt om mijn innerlijk leven te begrijpen, te doorvoelen, te duiden, en om te zetten in betekenisvolle woorden. Ik krijg daar gelukkig veel goede reacties op krijg, want het is belangrijk voor me dat ik ook gelezen wordt en als ik mensen steun en troost kan geven via mijn gedichten geeft dat ook een stuk zin en betekenis aan alles wat ik nu ervaar en wat ik heb meegemaakt.

Mijn gezin was alles behalve veilig omdat mijn moeder hysterisch, tegen het psychotische aan kon worden en veel schade heeft aangericht als ze zo was, zowel emotioneel , fysiek als seksueel. Ik heb angsten gehad als kind, en een flinke angststoornis overgehouden aan alles waar ik in mijn vroege kinderjaren mee geconfronteerd werd. Mijn vader was alles voor ons maar moest niet zoveel hebben van mijn emoties, waardoor ik die heb leren onderdrukken, en steeds meer alleen het lieve en slimme meisje werd wat hij graag zag. Gelukkig heb ik langzaam door steeds betere afgestemde begeleiding geleerd mijn emoties serieus nemen en te uiten, een eerste stap richting verwerking….

Mijn gedichten helpen me vooral om alles te laten zijn zoals het is, alle mooie en misvormde kanten van mijn persoonlijkheid, en alles wat dat oproept, alle processen van vast komen te zitten en weer bevrijd worden, alles mag er zijn als ik een gedicht schrijf, en dat ervaar ik uiteindelijk als het meest helend. Daar zit voor mij ook de verbinding met het spirituele, want alleen het goddelijke in ons of om ons heen is in staat tot zo’n oneindig groot mededogen, waarin geen goed of fout bestaat.