Een hoopje zwart ligt op een steen
Ik zwijg
Ik zucht
Ik sla
Een bekje piept een bekje krijst
Ik zwijg
Ik zucht
Ik sla
Een stukje darm spat op mijn arm
Ik zwijg
Ik zucht
Ik sla
Mijn hand voelt bloed
Mijn hoofd verwelkt
Mijn hart ontsnapt
Aan mijzelf
En mijn meedogenloze opdracht
Een gat gegraven in de grond
Gevuld met hoopjes zwart
Ik zwijg
Ik huil
Ik sidder
Ik voel
Ik ben dit niet
Een hoopje zwart
Sterft in mij
Ik blijf achter
Met in mij
Dood bloed
te liggen op de grond.
We zijn om te bewonderen
als bloemen in de wei
we mogen zachtjes schitteren
maar niet uitbundig of te blij.
In ruisende gewaden
als feeen in een bos
op blote voeten dansen
de haren lang en los.
Wij zijn geen echte mensen
van vlees en bloed en zorgen
wij zijn mystieke dromen
en sterven in de morgen.
(Bij deze hoort de pasteltekening van de godin Persephone, met de groene haren.)
Afdalen
Sommige dieptes
laten zich nog niet voelen
hoezeer ik mijn hoofd
er ook over breek
hoezeer ik ook
mijn best doe
het lijkt wel alsof
er nog niet genoeg
lichaam, aarde is
om op te landen
alsof mijn bloed, mijn water
nog niet voluit kan stromen
alsof er nog geen
veilige vuurplaats is
waar ik los kan branden
niet genoeg adem, lucht
voor alles wat
gevoeld, geuit wil worden
vannacht droomde ik weer
over dit hangen aan
de afgrond
bang om te vallen
kramp van het blijven hangen
maar ook voor het eerst
was er niets van
een weg naar beneden
alsof mijn voeten, tastend
iets zachts en stevigs vonden
om op te staan
zodat ik eindelijk langzaam
kon gaan afdalen
en toen werd ik wakker
en hing ik weer.