Nooit vrij

Dankbaar en gezegend dat we de oorlog niet hebben meegemaakt.
Geen gruwelijke trauma’s die ons hebben geraakt.
Of herdenken wij dagelijks?
Voelen wij ons helemaal niet zo vrij op 5 mei?
Een vluchteling niet maar misschien ook wij.

Er is over onze grenzen is gegaan.
Iets waar een taboe op lijkt te bestaan?
Regelmatig schrikken we wakker midden in de nacht.
Zo hebben ze ons nog steeds in hun macht.
Zelf proberen ze straf te ontlopen maar wij moeten t met levenslang bekopen.

Wij zijn beschadigd in hart en ziel.
Voor altijd bestempeld als labiel.
Gestraft zelfs door te worden veroordeeld.
Of als leugenaar worden bestempeld omdat je je het maar inbeeld.
En dan overkomt hetzelfde je eigen kind.
Wordt er weer gezegd dat je t verzint.
Sta je aan de zijlijn van t wreken van je eigen kind.
En dan ineens gaat het over het omarmen van vrijheid,
door gelijk te zijn elkaar te respecteren zonder strijd.

Tijdens de herdenking op deze vierde mei,
merkte ik weer… Ik hoor er niet bij. Tegen mij niets dan verweer,
waarvan de man vijf minuten later preekt: “Dit nooit weer”.
Een heel verleden… blijvend gestraft in t heden.

Mijn eigen kind die t zelfde ondervind waardoor anderen zijn leven moeten bepalen en alle misstappen op mij verhalen.
Vrijheid is n groot goed maar aan ons niet besteed.
Iets dat ik eigenlijk gewoon maar accepteren moet,
alles accepteren zoals ik altijd al deed!