Tag Archief van: angst

In de volgende twee Engelstalige podcasts vertelt Esther Veerman van Stichting Kunst uit geweld over haar leven en haar weg van herstel door de jaren heen. Het uiten door middel van kunst is voor haar een noodzaak geweest om het te redden. Het is alsof het onderbewustzijn al beelden aangeeft ver voordat woorden gevonden kunnen worden voor wat van binnen leeft. Dat is telkens weer heel frappant.

In the next two podcasts, Esther Veerman of Stichting Kunst uit geweld talks about her life and her path of recovery over the years. Expressing it through art has been a necessity for her to survive. It is as if the subconscious mind is already indicating images long before words can be found for what lives inside. That is always very striking.

Als alles open ligt.
En angst en tranen niet te stuiten.
Biedt Hij een liefdevolle plek.
Om al het aangedane leed te uiten.

Als alles open ligt.
Je nergens veiligheid meer voelt.
Biedt Hij een liefdevolle plek.
Om te schuilen zoals bedoelt.

Als alles open ligt.
De toekomst door het verleden is geschaad.
Biedt Hij een liefdevolle plek.
Daar is Zijn rust die je nooit verlaat.

Wanneer had je de meeste angst?
Wanneer in je leven was je het bangst?
Wat houdt je wakker elke nacht?
Welke herinnering heeft je in zijn macht?
Durf je nu terug te gaan?
Als volwassenen de strijd aangaan.
Ervaar weer alle angst en pijn.
Maar nu zul je niet alleen meer zijn.
We gaan het samen een plekje geven.
Om verder te kunnen met je leven.

Deze schilderijen betekenen iets. Het gaat over pijn, boos, verdrietig, bang, angstig, niet begrepen, niet gehoord… (het schilderij met het masker). Maar ook de bloemen verwijzen naar alle therapieën, de opnames, het leren leren leren. Wat kan je anders doen, hoe kun je dingen anders beleven, en jezelf een doel stellen. Zelfs nu leef ik met stress, moet ik mijn huis uit, weg is de veiligheid de geborgenheid en de rust.

“Het masker” verwijst naar de tijd dat het het slechtst met mij ging.
Het werk “Zon, zee, strand” naar de tijd dat het redelijk ging.
“Bloemen” is mijn laatste schilderij. Ik was klaar en niet meer opgenomen, KLAAR!!!

Nu ben ik ervaringsdeskundige. We hebben waar ik werk een leuk team, voornamelijk op de ouderenafdeling. Ik volg nog steeds cursus na cursus en leer elke keer bij.

“Onontkoombaar verdriet”

Een jonge vrouw worstelt met haar gevoelens omtrent haar relatie,
het ene moment gekoesterd, het andere moment uit de gratie.

De momenten van geluk worden nu vaker overspoeld door pijn en verdriet,
in het begin van de relatie was dit dilemma er nog niet.

Angst en verdriet werden door hoop en vergeving gecompenseerd,
maar is een breekbare muur die in de loop van de tijd is verweerd.
De periodes van angst en pijn komen nu vaker en langer voor,
dit heeft zij inmiddels na jaren van ondervinding wel door.

De wederkerende momenten van spijt maken het niet meer goed,
hoop en vergeving is iets wat het eenvoudig niet meer doet.
Haar gedachten draaien in een cirkel zonder uitweg rond,
zij is nu heel duidelijk geestelijk ernstig gewond.

Verschuilen achter een muur van hoop en vergeving werkt niet meer,
er is haar nu te vaak pijn gedaan, keer op keer.
Heel langzaam beseft ze dat zij haar man moet verlaten,
maar uit angst durft zij daar met niemand over te praten.

Heel voorzichtig tuurt zij vanuit de duisternis naar het licht,
eindelijk neemt ze de moedige stap, heel doelgericht.

Ik ben op 2 juli 1963 geboren te Monrovia in Liberia en heb het schilderen 5 jaar geleden ontdekt en ben autodidact. Op een zonnige vrijdag was ik onderweg van Duitsland naar Nederland en besloot in Duitsland mijn eerste verf spullen te kopen. De volgende dag ben ik gaan schilderen en mijn vrouw Simone was onder de indruk.

Zij heeft mij gestimuleerd om daarmee door te gaan. Mijn vrouw is later ook inspiratie voor een aantal van mijn werken en gedichten geweest. In de partnerkeuze had zij in het verleden geen geluk.
Zij heeft mij haar verhaal verteld van de mishandelingen, het stalken, de angst die daarmee gepaard gaat en het onbegrip dat daarbij hoort.

Dit heeft mij dermate emotioneel geraakt dat ik wel een aantal schilderijen en gedichten daarover moest maken! Feitelijk zijn de schilderijen een weergave van haar gevoelens en emoties van die tijd.
Toen Esther mij vroeg of ik met die schilderijen en gedichten mee wilde doen, twijfelde ik daar geen moment aan. Het is goed en noodzakelijk om dit onder de aandacht te brengen.

Mijn naam is Dieke de Jong ( Welsum, 1959). Ik ben moeder van 3 dochters en woon met mijn gezin in Delft. Ik ben als gitarist en gitaardocent werkzaam in Delft en Leiden. Muziek is voor mij de creatieve wind die aan het leven kleur en beweging geeft.

Ik wil lessen geven die inspireren. Vooral bijzondere mensen, mogelijk met een handicap, hebben mijn speciale aandacht.
Vorig jaar kreeg ik een burn-out, en het bleek dat een onverwerkt trauma daar mede de oorzaak van was.
Op vijf, zes jarige leeftijd ben ik onder bedreiging verkracht door een vreemde. Omdat ik zo jong was, had ik geen woorden voor wat er gebeurd was, en kon het aan niemand vertellen. Ook speelde daarbij angst een grote rol: angst om gestraft te worden (door de dader) als ik het zou vertellen.

Door de ontdekking dat deze gebeurtenis nog steeds als een trauma in mij ondergronds werkzaam was, begreep ik steeds meer mijn terugkerende depressies, angstgevoelens en een basisgevoel van eenzaamheid en verlatenheid. Hierdoor ging ik de gedichten, die ik al jaren schrijf, in een heel ander licht zien en kon ik mijzelf beter begrijpen. Ik kreeg het idee om deze gedichten te delen: misschien zou dat ook anderen kunnen helpen, al was het maar door de herkenning en erkenning van onbegrepen emoties.

Het uitgeven van de gedichten heeft veel teweeggebracht: ik moest wel aan mijn ouders en andere familieleden vertellen wat mij was overkomen, lang geleden. Na 48 jaar zwijgen had ik de dwang van de naderende presentatie van het boekje nodig om hieraan te beginnen. Maar wat heeft het me goed gedaan. Voor mij heeft het schrijven, muziek maken veel betekenis: kunst transformeert, een emotie krijgt een bepaalde vorm, wordt verteerd door het scheppende proces. Dan is het klaar, maar het is nog niet af. Want de communicatie naar buiten, die ontbreekt nog.

Kunst vraagt erom bekeken, gelezen, gevoeld, gehoord te worden. Het naar buiten brengen van de getransformeerde emotie brengt verbinding tot stand. Verbinding met de buitenwereld, met jezelf, met je leven. Natuurlijk is het fijn en bevestigend wanneer mensen het omarmen. En toch is dat niet hetgeen waar het om gaat. Het gaat om het naar buiten dragen, er niet zelf mee blijven zitten op een eiland, maar durven de ramen en deuren open te gooien. Dat is de kern.

Hoe je ook met een trauma omgaat, er is altijd wel een deur die bij jou past, waardoor jij een manier vindt om verder te kunnen gaan. Wat ik geleerd heb, is dat de overtuiging dat ik het alleen moest verwerken in mijzelf, een valse overtuiging was ingegeven door angst. Angst om ermee naar buiten te komen. Ik hield mijzelf daarmee enorm voor de gek. Er mee worstelen, wel vertellen, wel mijn pijnpunten serieus nemen werkt bevrijdend, en zo wordt mijn leven weer van mij.